Monday, January 28, 2008

Hang Ten

"Nasan na ba ang lintik na sinturon na yun?" Reklamo ni ermats.

Nakalimutan ko nang nawawala nga pala yun. Dalawang buwan ko nang hindi nagagamit magmula nung naiwan ko ito sa Batangas at nawala.

Hindi na ang ibinigay mo ang suot-suot ko ngayon. Iba na ang ginagamit ko. Hindi na ang itim na leather belt na may tatak na bakas ng paa sa kabilang dulo ang nakapulupot sa aking bewang sa tuwing aalis ako at nakapantalon.

Bago pa man ito nawala ay bakas na dito na gamit na gamit ito at napagluma na din ito ng panahon. Kulubot na ang mga butas at tapyas na ang itim na balat nito.

Natatandaan ko pa ang ligaya na dulot ng regalo mong ito. Matagal na din siya sa akin. Tatlo? Apat na taon? Di ko na din maalala. Ang alam ko lang ay ang pakiramdam ng kasiyahan nung binuklat ko siya mula sa kanyang pagkakabalot. Miski ang okasyon ng pagkakabigay mo nito sa akin ay hindi ko na din matandaan kung ano -- kung birthday ba o pasko, kung monthsary ba yun o kung kailanman. Salamat sa pagbibigay nito at natapos na din ang panahong araw-araw akong naka-garrison belt ng CAT dahil wala akong ibang sinturon.

"Hindi ko na din po nakikita simula nung ipinakita ninyo sa aking nakarolyo dyan galing sa bag ni tatay. Baka nga nadala niya ulit pabalik ng Batangas eh."

Misteryoso ang pagkawala. Hindi ito mahagilap sa maliit na espasyo ng kwarto nila ermats. Kulang na lang itaob na ang silid para lang makita sa sobrang kakahalughog pero wala pa din. Parang nilamon ng mga pader at mga sahig ang naturang sinturon.

"Dito ko lang isinabit sa may kabinet na ito. Baka naman nadala ng pinsan mo? Kahit saan hanapin eh wala!" Banggit ni ermats.

Bakit nga ba pilit pang hinahanap ang wala na. Kunsabagay ano pang saysay ang hanapin ang nandiyan lamang at nakakalat. Isang katangahang maghanap ng nakabuyangyang na bagay na tutuklawin ka na kung ahas man yun.

Nakakapagtaka. Halos wala pang isang linggo ang pagitan ng pagkawala ng sinturon na bigay mo, ganun din naman ang pagkawala mo sa buhay ko. Marahil isa itong senyales. Marahil dapat na akong masanay na wala sa bewang ko ang sinturon na ibinigay mo.

Kunsabagay, nasasanay na nga ako. Ilang buwan na din ang dumadaan na di ko ito ginagamit sa kabila ng araw-araw kong lakad na dapat ay ang sinturon na yun ang suot ko. Wala na ang mahigpit nitong yakap sa aking bewang at ang suporta na natatamo ko galing dito sa tuwing maluwag ang aking pantalon. Di ko man naranasang mahubuan ng pantalon ay hinahanap-hanap ko pa din ang pakiramdam nito. Isa na ngang ritwal ang pagsusuot nito sa araw-araw.

Nakakatuwa ang pangyayari. Nawala ang sinturon at nawala ka din. Gumagamit na ako ng ibang sinturon ngayon. Balik sa garrison belt pero mas classy.

Unti-unti nang nawawala ang kagustuhan kong hanapin pa ang regalong bigay mo. Hahayaan ko na lang siyang kainin ng alikabok at tuluyan nang masira. Wala na akong balak na maisuot pa itong muli at maipulupot sa aking bewang.

Ang tanging iisipin ko na lang sa sinturong iyon ay kung papaanong palaging dumadampi ang malamig na buckle nito sa aking balat, gaya ng kalamigang dulot sa aking damdamin ng pagkawala mo.

"Pabayaan niyo na yun Nay. Okay na po itong gamit ko ngayon. Baka nawala na ng tuloy, wala na tayong magagawa."

Kalimutan na ang sinturon.

Bibili na lang ako ng masisikip na pantalon.



Legga Più...

Tuesday, January 22, 2008

Wanstik

It's amazing how a single stick of cigarette can conjure images and ideas that remain dormant in your mind for most of the time. It's just like coffee, only made of air molecules that seem like a solidified state since you can see it in puffs and puffs of white mist seeping out your mouth.

And look! I'm in English now! See, it's amazing. How an inactive foreign vocabulary can suddenly awaken due to the Nicotine rush and God-knows-what material is also in that cigarette.

= = = = = = = = = = =

I'm going to be in a state of deep-thinking and analysis for the next days to come. The result will be brutal of course, but it's no biggie. I've psyched myself for the most definite result-- which is failure. Call me pessimistic, but that's all I see. And the blame is on me, for letting all those precious time slip away like a handful of sand sliding between the spaces of my fingers. I've been given an ample, or should I say a humongous amount of time but then again it all went down the toilet. Flushed like a dead fish. The typical "time is gold" does not work for me. I do not believe that that time is such, because I should be freakin' rich right now for having so much time on my hands.

My mom would be disappointed. She was hoping all her prayers would help me get through this ordeal. I've wasted her efforts more than before. I wish she would be okay after the news that I have let her down, and I have let myself down for that matter.

Of all the people in our batch, it seems that I am last fish in the bowl, the one that gets left out. I'd be the first person to die in an Armageddon-like scenario. The first guy to be eaten by whatever monster or beast that attacks the city.

Loserrific.

= = = = = = = = = = =

I've never been too eager to get things done in this point of my life. I've always been the happy-go-lucky person I've always been -- not a care in the world, for as long as I take part in what simple task that I am supposed to give out, it's all cool.

If things require more effort, I'd surely have all the reason in the world not to engage in such things. It's not that I don't want it, there's just this inexplicable force that hinders me from doing anything. All the desire to do them would flicker drastically, just like a busted flourescent light, up until it just dies away.

My life is a big pile of uncertainty. It's quite ironic how I deal with everyday decisions thinking of nothing more than what I should do just to avoid the very same decision that needs immediate deciding.

Pathetic.

= = = = = = = = = = =

TODAY is the day before I take the qualifying exam.

With a knowledge pool that's probably a little less than 20% of what should be more than 100 (which would be all the accumulated knowledge that I've gained if only I decided to study more and blog less), it's pretty much a miracle if I would be writing here the next time, bragging about how I passed the exam.

Everyone else is busy.

But me? Just in my little corner of exile. My mind is floating in the sea of never-ending nothingness.

Blankly staring at the buildings in front of me with my fingers automatically typing these words.

What will happen to me?

I don't know. All I know is that if ever life slaps me at this very moment, with all the bitterness and negativeness that it accumulated over the past years, I wouldn't give a damn. I wouldn't even budge.

That distinct smell and taste of the cigarrete still lingers on in my mouth, my hand, and in my mind.

Smoking is dangerous for your health. But it can sometimes free excess untouched blogging materials inside each of the crevices of your brain.

Have I made any point here? Of course. NOT.

I'll just have to smile the day away.

Loserrific.

Give me some more of that smoke.
Legga Più...

Friday, January 18, 2008

Koleksiyon

Sangkaterba. Nag-uumapaw. Wala na yata siyang pinalampas. Lahat na yata ng klase meron siya. Merong madungis, merong makinis, merong kakaiba, at merong papanoorin mo nang paulit-ulit at ayaw mo nang i-alis ang iyong eyeballs.

Scandalicious ang selpon ni classmate. Walang scandal ang hindi dumadaan sa selpon niya. Tila ba kaibigan niya lahat ng mga mapupusok na tao sa Pilipinas at sa kanya lahat ipinadadala ang bawat kopya ng pagniniip nilang saksi ang bawat lente ng kanilang selpon o videocam.

Minsan nakahiwalay pa ang scandal at porn sa ibang folder. May sariling folder ang Pilipinas.

Kulang pa yata ang 2GB na memory ng selpon niya. Merong may hidden camera, merong may kuha mula sa PoV ng lalake, ng babae, at meron namang gangbangers. Yun na ang pinakamalaking koleksyon ng scandal na nakita ko sa isang selpon.

Hindi na ako magtataka kung ang isa dun sa mga yun ay sa kaniyang ate, sa magulang niya, o kaya syempre ay sa kaniya.

Hindi ko alam ang motibo niya sa pangongolekta pero nakikinabang ako. Masaya ako at kaibigan ko siya. Halos dalawang beses sa isang linggo, merong bago. Yung iba, parang siya pa ang nag-a-upload sa internet.

Saganang-sagana ako sa kamunduhan. Kapag bagot ako sa klase, hihiramin ko lang ang selpon niya.

Kapag alam kong mag-isa lang ako sa bahay sa gabi, ipagpapalit ko pa ang simcard ng selepono niya at ng akin para lang maiuwi ko ang kaniya. May katagalan na din kasing sira ang computer ko at nasa bahay naman nila daddy at mommy ang dvd player. Mahirap na ang magkalat ng di oras.

Pero ang isa lang nakakatuwa(o nakakapagtaka) sa klasmeyt kong ito na ubod ng dami ng koleksyon ng sangkalibugan ng mga tao eh sa CR siya ng babae nagpupunta kapag naiihi siya.

Yan si Zandra. Halos lahat na lang ng lalake sa classroom eh pinagkakainteresan ang kaniyang selepono.

"Zandra, may bago ka ba? Papasa naman oh! Wala ba yung galing sa FEU o kaya sa CEU?"

Mayaman na siya kung maniningil siya sa mga nagpapapasa. Lalo na sakin, parang akin kung ituring ko ang selepono niya. Iba talaga ang tawag ng laman, kahit pang-isang mata lang ang liit ng screen, papatusin pa din.

Nung unang makita ng mga tao ang kanyang selepono, nabigla silang lahat. Kababaeng tao nito eh ang libog-libog. Nangingiti na lang siya sa mga sinasabi sa kanya ng mga tao. Ano nga naman daw ang pakialam nila? Kanya-kanyang trip lang daw.

"Kung sasabihan mo ako ng ganyan, sisiguraduhin mong hindi ko makikita sa cellphone ko ang kalibugan mo. Isa ka nga sa mga malalakas manghiram eh. Tumahimik ka na lang at wag nang makialam." Sabi niya sa isa naming kaklaseng lalake.

Naiisip ko din ang sinasabi sa kanya ng mga tao. Syempre matagal ko na din siyang kilala at hindi naman siya talanding babae na sumusunod sa layaw ng init ng katawan. Matinong babae yang si Zandra. Matalino at may angking likas na kagandahan na simpleng-simple. Medyo boyish ang dating kung minsan pero nananaig ang pusong babae.

"Hay nako, wag mo na akong tanungin ng paulit-ulit dahil di mo din naman maiintindihan."

Kaylangan ko pa yatang lumuhod o maglupasay o kaya eh tumawid sa alambreng kalawangin para lang malaman ang dahilan. Curious lang talaga ako kung bakit ang hilig niyang mangolekta ng ganun tapos bulgar pa sa karamihan.

"Nanonood ka ba ng mga ganyan? Anong ginagawa mo habang nanonood ka, KUNG nanonood ka lang naman."

"Minsan, pinanonood ko lang sila ng wala lang, parang normal act of human nature. Walang malisya. Nakakatawa nga sila minsan kung gaano sila nagiging tanga sa mga ginawa nila. Minsan pag bored ako, nagma-masturbate ako."

"Putangina, hindi nga?"

"Tangina ka, naniwala ka namang ungas ka. Kung totoo man yun, hindi ka makikinabang sa kalibugan ko. Hanggang cellphone ko lang ang pwede mong galawin!"

Alam ko naman na di siya seryoso sa mga sinabi niya pero nakakapanlaki pa din ng mata. Sana lang malaman ko ang tunay na dahilan.

Malapit na din ang birthday niya, magpapainom yun malamang. Siguro sa pagkakataong yun, malalaman ko ang dahilan. Iha-hot seat ko na lang o kahit ano pa mang torture methods ang pwede para lang malaman ko ang misteryo sa kabila ng kolekisyon niya.

Tama. Aabangan ko yun sa panahong iyon...
Legga Più...

Thursday, January 17, 2008

Araw : Lunes

Naalala mo ba yung kanta ni Imelda Papin na Isang Linggong Pag-ibig?

Imelda Papin
Isang Linggong Pag-ibig

Lunes
Nang tayo'y magkakilala
Martes
Nang tayo'y muling nagkita
Miyerkules
Nagtapat ka ng yong pag-ibig
Huwebes
Ay inibig din kita
Biyernes
Ay puno ng pagmamahalan
Mga puso natin ay sadyang nag-aawitan
Sabado
Tayo'y biglang nagkatampuhan
At pagsapit ng linggo giliw ako'y iyong iniwan

Refrain:

O kay bilis ng iyong pagdating
Pag-alis mo'y sadyang kay bilis din
Natulog akong ikaw ang kapiling
Ngunit wala ka nang ako'y gumising

O kay bilis ng iyong pagdating
Pagalis mo'y sadyang kay bilis din
Ang pagsinta mo na sadyang kay sarap
Sa isang iglap lang nawala ring lahat


May sarili din akong karanasan ukol sa awiting yan. Marahil sadyang gayon na lamang ang paghamon ng pag-ibig sa akin. Tine-testing niya ang aking katatagan at ang kakayanan kong gumawa ng mainam na desisyon.

:Lunes:

Naglalakad ako patungo sa tindahan ni Aling Pinas, nagbibilang ako ng barya at nakatingin sa palad ko. Pagtingin ko tapat ng tindahan ni Aling P., nakita kong may kotseng nakaparada at nagbababa ng gamit. Kotse ni Mrs. Mendoza yun. Mukhang galing abroad, madaming balik-bayan boxes. Nakabalik na pala sila sa neighborhood.

Papalapit ako sa tindahan ng makita kong may palabas ng bahay. Dalaga, mga nasa 20 hanggang 23 anyos ang edad. May katangkaran, mga hanggang ilong siguro ako. Maputi, medyo chinita at long black hair. 10/10 ang rating ng mukha. Commercial model yata.

Lumapit siya sa tindahan at ako naman eh napatitig sa kanya. Target sighted ika nga ng piloto ng mga fighter planes. Di ko namalayang tinatanong na pala ako ni ate kung ano ang bibilhin ko.

Target locked.

Palapit siya sa akin, at ako naman eh nakatingin lang sa kanya. Subject is approaching fast. Ang tangkad. Nakatingala ako ng bahagya.

Ngumiti naman siya at nagsabi ng "Hi". Di karaniwan para sa mga babae pero nakinabang ako ng husto sa bati niyang yun. Napawi ang gutom ko at parang gusto ko na lamang makipagbatian (greet) sa kanya buong araw. Daig pa ang Koko Krunch sa linamnam ng kanyang mga pabati.

At ang kanyang ngiti, daig ang models ng Close-up at Colgate. Sensodyne yata ang toothpaste niya, pambigtaym. Ngayon lang ako nakakita ng ganun kagandang ngiti. Lalo akong nabusog. Nasusuka na ako sa kabusugan ko sa kanya.

Anxiety attack yata. Ewan ko. Di naman pangmahirap ang ganoong disorder. Ang kapal kong magsabi kung anong nararamdaman ko.

Nasa harapan ko na siya.

Natauhan ako sa pagkakasabi niya ng hi sa akin at ako eh utal na nagreply din naman ng hello. Pero syempre nakangiti ako.

"Ate, 20 pesos of Chocnut please!"

Slang ang accent. Siya yung balik-bayan. Anak siguro ni Mrs. Mendoza. Di ko akalain na ganun ka-friendly ang anak ng minsan nang nanghabol sa akin ng talak nung nangupit ako mangga sa puno nila. Isa pa eh di naman kagandahan si Mrs. Mendoza. Sana lang hindi ito anak o kaya naman eh ampon lang niya. Mahirap magkaroon ng kalahing ma-swanget.

Nakatitig lang ako sa kanya habang inaantay niya yung Chocnut. Napatingin siya sa akin sabay smile ulit. Syempre smile din ako.

*SMALL TALK*

"So, from what street are you?"

Nabigla ako. Di ako sanay tanungin ng ganoon ng isang babaeng maganda. Lalo pa't ingles.

Tumuro na lang ako sa direksyon ng bahay namin, sabay sabi ng "I'm from over there! Just beyond the curve."

Para akong tanga. Praktisado naman ako sa ingles at marami akong baon pero parang di ko kakayaning makipagusap sa ganito kagandang babae ng ingles. Ganun pala ang nabibighani. I was swept off my ass.

"Haha, really? You're from the Yakal street huh? I'm Diane, nice to meet you..."

"Oh, Sancho."

"Haha, nice name. Nice to meet you Sancho."

"Yes. Thank you. So is your name. Like a goddess."

"Haha, really now? Well, I have to go inside. Hope to see you again. Want some Chocnuts? I've missed them a lot eversince I went to Australia. These are my favorite."

"Oh, thank you! I think I will get only one. Thank you again!"

"Haha, you talk funny. Well anyway, see you around Sancho!"

Inihatid ko na lang siya ng tingin ko papunta sa bahay niya. Pumusta pa ako sa sarili ko na kapag lumingon siya sa akin, magiging close kame at maaaring maging magkasintahan na din.

*Pag-ibig sa unang sipat*

Tinatawag na pala ako ni ate Emy, binulyawan pa ako at nagulat sa pagkakatawag niya. Kung ano daw ba ang bibilhin ko. Napalingon ako ng di oras. Pagtingin ko sa gate ng bahay nila, di ko na siya nakita. Bwisit ka ate Emy. Sumpain ka.

Ang hindi ko alam eh lumingon pala siya sa akin nung mga panahong yon. Paano ko nalaman? Wala, nagpi-feeling lang ako. Sana nga lumingon din siya sa akin sa mga panahong yon. Destiny awaits.

"Ate, dalawang Yakisoba Chicken. Sino ba yung si Diane ate? Kilala mo ba yun?"

"Pamangkin ni Mrs. Mendoza yun. Anak nung kapatid sa isteyts. Kababalik lang ngayon dito niyan. Ang gandang bata na pala."

"Ows? Talaga? Kelan ba sila nakatira dito?"

"Matagal na din. Wala pa kayo dito nun. Bata pa lang yan eh umalis na sila. Bakit type mo? Ulol, di ka papasa diyan, bigtime yan. Tignan mo nga ang damit mo, sandong butas-butas pa. Di ka na nahiya."

Oo nga pala, butas-butas nga pala ang sando ko. Nakakahiya nga naman. Di ko man lang namalayan. Ang lakas ng dating ni Diane, sa kanya lang nakatutok ang kaisipan ko. Di ko na inisip kung mabaho ba ang hininga ko o kung may muta pa ako. Basta sumagot lang ako sa tanong niya.

"Ate Emy naman, hindi ko kailangan ng judicatory opinion ninyo. Sapat na ang chismosa skills nyo para sa akin, wag nyo nang dagdagan pa ng komento saken! Sus ka!"

"Leche ka, ito na ang Yakisoba mong bata ka. Umuwi ka na!"

"Sukli ko!"

Maganda ang panimula ng araw kong ito. Salamat Lunes, isa kang biyaya sa linggo kong punung-puno ng kabagutan at katamaran. Mayroong bagong bukas na naghihintay para sa akin. Sana'y makilala kita ng lubos Diane. Salamat sa Chocnuts.
Legga Più...

Monday, January 14, 2008

Fennytense

Narito nanaman ako, nakakaalala ng mga bagay-bagay na iisa ang tema, iisa ang kwento, iisa at paulit-ulit. Nakakasawa na.

Mula nung isang taon, hanggang ngayon, nagpepenitensya pa din ako.

Matagal nang tapos ang mahal na araw, nabuhay nang muli si Kristo, pero eto pa din ako at di maiwasang parusahan ang sarili ko sa mga bagay na nagawa ko't pilit na pinagsisisihan.

At mas malala pa dito ay ang mga bagay na hindi ko ginawa.

Paulit-ulit ang hagupit sa mga pagkakataong gusto kitang kalimutan. Gusto kong mag-move on, ika nga ng mga eksperto. Gusto kong maging maligaya nang wala ka. Gusto kong kalimutan ang mga bagay na binabanggit mo sa akin, at mga mga bagay na nakikita ko.

Magteteks ka nanaman. Mamaya niyan, mapuputol nanaman ang usapan ninyo at hindi niya papansinin ang walang kwenta mong kadramahan tungkol sa inyong dalawa. Gusto mo ba talaga siyang i-text?

*Ngayon lang ito. Bukas hindi ko na siya ite-text*

Araw-araw namang may bukas. Araw-araw mo ding kinakain ang sinasabi mo.

*Basta, magte-text ako.*

Ako: Kamusta ka na?
Eto ok lng.
Ako: Kamusta ka naman? Anong meron sayo?
Wala, bc p dn nmn. Sa work.
Ako: Aaah. Kamusta na kayo ni Paulo?
Haha, bat k nangamsta bgla?
Ako: Wala naman, naisipan ko lang. Di ka naman kasi nagkukwento.
Hehe, yaan mo magkkwn2 dn ak mnsn. My new nga pala kmi pics s Fster. Chek m n lng dn.
Ako: Haha, ganun? Sige sige,check ko na lang.

Ayaw ko pero gusto ko. Nilalabanan ng mga daliri kong i-type ang profile mo dun. Mukhang karimarimarim ang makikita ko. Mas matindi pa sa pinagsamang scandal ni Lolit Solis at Madame Auring. Sabagay, kaya ko pang indahin yun kung sakaling sila nga.


Pero ang litrato mong may kasamang iba? Hindi ko ata kakayanin. Mukhang matitigilan ako't magiging bato sa loob ng ilang minuto habang nakadikit ang mata ko't pinagmamasadan ang mukha mong maligaya sa piling niya.

Pinag-isipan ko kung ano ba ang papasukin kong ito. Sanay ako na nakikita kang mag-isa sa mga litrato mo sa Internet. Maligaya ako bago pa man naging kayo dahil ikaw lang ang nakikita ko sa profile mo.

At narito na ang panahon ng kasakitan. Dumating na ang panahon na kayo nang dalawa ang makikita ko diyan.

Labanan mo ang kagustuhan ko, mahal kong mga daliri. Ipihit mo ang mouse papunta sa kanang-itaas ng screen at i-click ito. Yung letrang X. Bilis!!!

Haaay, ayan na nga ba. Isang malupit na hagupit ang bumalot sa akin. Parang bungkos ng patpat ng kawayan na tumama sa sugatan kong likuran. Parang mainit na pakiramdam ng semento na puro maliliit na bato ang tumutusok sa aking paanan. Parang matinding sinag nang araw sa aking balat.

Parang isang tinik na korona sa aking ulo. Parang isang mabigat na krus sa aking balikat.

Ang OA ko naman. Picture nyo lang namang dalawa ito. Sus, para akong tanga dito. Pupunta ako dito tapos ito ang mararamdaman ko. How estoofid. I can handle this. Konting breathing procedures lang eh okay na ako.

*Teka, marami pang iba...*

Hayaan mo na nga yan. I-close mo na. Sapat na ang primary photo para tanggalin ang lahat ng kagustuhan mong mabuhay. Wag mo nang patayin ang sarili mo nang paulit-ulit sa pagtingin pa sa ibang litrato.

*Saglit lang naman ito*

Bahala ka. Ginusto mo yan. Kung ano man ang makikita mo diyan, dapat tanggap mo. Alam mo naman kung papaano magmahal ang babaeng yan. Sa litrato pa lang malalaman mo nang mahal niya ang tao. Camwhore pa man din siya.

*Ang sweet naman ninyong dalawa. Parang tayo lang noon. Dapat kasi, ako pa ang nandito ngayon at hindi itong lalaking ito. Pero wala naman akong magagawa. Mas mabuti siyang tao kumpara sa akin. Respeto na lamang para sa mga ginawa niya para sa iyo. Andami nyo na din kasing napagsamahan eh. Kung lumaban lang ako. Kung pinaglaban ko lang ang nararamdaman ko nung nagkakalabuan tayo. Kung nagsikap lang sana ako. Kung kumilos na lang kaagad sana ako.*

Sabi sayo masakit eh. Sige lang, umiyak ka lang. Andami-dami mong reklamo. Ambigat tuloy ng sakit na dinadanas mo. Lagi ka na lang nagkakaganyan.

Hanggang kelan ka ba magpepenitensya?

Penitensya. Isang bagay na ginagawa ng makasalanang tao upang makabawi sa kasalanan niya.

Hindi pala ito ang tamang kahulugan ng ginagawa ko sa sarili ko. Marahil sa maliit na paraan, penitensiya ito. Pagbabayad ng kasalanan sa pamamagitan ng pagpapahirap sa sarili.

Masochista ata ang tamang term. Nagugustuhan mong nasasaktan ka. Naadik ka sa pakiramdam ng sakit. Gustong lagi itong nararanasan.

Nagugustuhan mo ang pakiramdam na makiusisa sa kabila nang mga bagay na di mo naman kakayanin.

Masaya ka sa kanya. Nasasaktan ako sa tumatambad sa akin.

Mabigat ang patak ng luha. Parang pagpapako ng paa't kamay ko nang nakadipa. Nararamdaman ko ang bawat pagbaon ng pako sa bawat paglipat ng pahina ng inyong litrato.

Masakit.

Pero gusto ko ang sakit dahil sa kabila nito, naroon ang kaligayahan mong dulot ng iba.
Legga Più...

Sunday, January 13, 2008

Hamog

Maaga kang nagising kanina. Di hamak na mas maaga sa normal mong paggising. Hindi ka sanay at masakit ang ulo mo. Pinilit mong ibalik ang mapayapa mong pagkakahimbing. Hindi na rin bumalik ang iyong antok.

Nakaramdam ka ng kakaibang lamig sa paligid. Bumangon ka upang tignan ang ingay na naririnig mo sa labas.

Umuulan pala. Mukhang magdamag nang basang-basa ang paligid. Nanghinayang ka dahil hindi mo maitutuloy ang iyong morning jogging session. Mahirap tumakbo ng may dalang payong.

Bumalik ka sa iyong higaan at dinama ang init ng kama. Tinitigan mo ang kisame. Pilit mong isinasaisip ang panaginip na kanina'y kay linaw sa iyong alaala. Hindi mo na maalala. Kaylangan mo ng brain vitamins at maraming mani para mas madali na lang sa susunod na pagkakataon.

Ilang sandali pa'y bumangon ka na. Tumungo sa banyo't naghilamos, umihi, at nagtungo sa tapat ng bintana sa salas.

Habang papalapit sa bintana ay napansin mong makapal nanaman ang hamog sa paligid. Kaya naman pala malamig, naririto nanaman ang hamog na nagpapa-alaala sa iyo ng mga nakaraan. Hindi lamang lamig sa balat ngunit lamig sa kalooban ang iyong nadarama.

Umupo ka sa tapat ng iyong computer at binuksan ito. Habang naghihintay na mag-load ay kinuha mo ang iyong celphone. Walang ni isang mensahe mula sa kahit na sino. Isang katunayan ng malungkot mong buhay na kakabit mo na simula nung lumisan siya.

Mainam na din yun. Alam mong nararapat siyang mawala sa kabila ng kahirapan mong bumitaw.

Binuksan mo ang music player ng iyong computer. Nag-search ka ng kanta at isinalang mo si Ne-yo.

Go on Girl kaagad ang pinili mong kanta. Nilakasan ang volume at tumitig sa labas. Nakakarelate ka sa kantang ito. Sumagi nanaman ang isipan ng nakaraan habang pinagmamasadan mo ang makapal na hamog sa labas at tinititignan ang patak ng ulan sa bintana.

Lumilikha ang hamog ng kakaibang pigura sa hangin. Parang telebisyon ang nakikita mo't malinaw na malinaw ang lahat ng nangyayare.

Masaya ang tawanan ninyo at paghahabulan sa damuhan habang ninanamnam ang lamig na dulot ng hamog sa parke. Kitang-kita mo kung paanong sa mga panahong iyon ay perpekto ang lahat at alam mong siya na ang makakasama mo sa kama kada magigising ka sa umaga.

Pero hindi pala.

Naipakita din sa iyo ng hamog kung papaano niya masigasig na hinahalikan ang iyong best friend. Habang papalapit ka sa kanilang dalawa'y naaninag mo na ang kanilang pigura. Magkayakap at matindi ang pakikipagespadahan ng dila sa isa't-isa.

Nanaig sa iyo ang pusong mamon. Matapos ang pangyayare ay ni hindi ka man lamang naghanap ng paliwanag sa kahit na kanino sa kanilang dalawa.

Tahimik mo itong pinalampas na parang mga paa mong natatapakan sa MRT. Alam mong masakit subalit wala kang ibang nagagawa kundi magpatawad lamang.

Hindi iisang beses na naipakita sayo ng makapal na hamog ang ganitong klase ng kalokohan. May ilang ulit na. Sa best friend mo. Sa kaklase mo. Marahil sa kapatid mo na din. Subalit nariyan ka, nanonood lamang sa di kalayuan, sa piling ng malamig na hamog na nakapaligid sa inyo.

Tangina n'yo, get a room bitches. Sabi ng isipan mo.

Mapapatawad pa din kita. Alam kong wala ako madalas para sayo kaya ganyan ka. Sabi ng puso mo.

Tanginang hamog yan, ano bang meron diyan at sobrang nakakapagpalibog ng sinisinta mo. Lahat na ay kinalantari. Di kaya sobrang gago lang talaga ng babaeng ito kaya ganyan na lang ang kati sa kanyang mga dila? Sabi ng isipan mo.

Hindi na umimik ang puso mo. Marahil tama ang isipan mo.

Natapos na ang kanta ni Ne-yo. Natigil na din pala ang ulan na kanina pang pumapatak. Mahamog pa din sa labas.

Daglian mong kinuha ang jogging pants mo at ang rubber shoes. Tama na ang pagtitig sa hamog.

Tatakbo ka na sa labas at haharapin ang buhay mong mas malabo pa sa mahamog na daanan.



Legga Più...

Thursday, January 10, 2008

Letter Go

*Nakakapagod umakyat sa tuktok.*

Kung bakit ba naman kasi nasira pa ang hinayupak na elevator na ito. Di sana dapat nandun na ako sa rooftop at hindi pa ako napagod. Bakit kasi ngayon pa. Kung kailan nakapagpasya na ako.

*Oo nga. Bakit nga naman ngayon pa. Ang hirap akyatin mula sa twentieth floor ang thirty-fifth floor*

Para akong boss na kontrabida sa isang Pilipinong action film. Yun bang kalmadong-kalmadong nagbabasa ng diyaryo pagkatapos ay bigla na lamang manlalaki ang mata, mapapamura ng malutong, o kaya ay masasamid sa kape sa nabasang balita sa pagkakapatay ng tauhan niya, pagkakahuli ng iligal na negosyo, o di kaya naman eh ang pagkakahuli sa kanya ng media tungkol sa sangkatutak niyang kalaguyo.

Parang ganito ang reaksiyon ko matapos kong mabasa ang nilalaman ng sulat mo.

Ang baduy no? Talagang sumulat ka pa. Sa kabila ng makabagong teknolohiya ngayon at maaari mo naman akong mabigyan ng mensahe sa Friendster, Multiply, Facebook, o kaya eh MySpace kapag sosyal ka eh hindi mo pa ginawa. Kailangan talagang ilagay pa ang mensahe sa isang bagay na maaari kong hawakan habang binabasa ko at walang kalakip na radiation di gaya monitor ng computer. Sa isang bagay na maaari ko din namang punitin o kaya'y itapon sa anumang oras, gaya ng pagdelete ng e-mail o text message sa inbox.

Hindi nga naman kasi mainam kung masusuntok ko na lamang bigla ang monitor sa sobrang kasamaan ng pakiramdam ko.




*Ayan, malapit na akong makarating. Twenty-seventh floor na.*




Pero hindi ganun ang ginawa mo. Kailangan talagang nakasobre at nakasulat-kamay mong maliliit ang bawat titik na madalas ko na ding nababasa sa mga notes mo noon. Ang ganda-ganda pa ng card na ibinigay mo sa akin. Hallmark ang tatak. Pero sa kabila ng ikinaganda ng mensahe nito mula sa designer, at sa mga makulay na border at mabangong envelope, hindi ko nagustuhan ang nilalaman nitong mensahe.

"I am with someone now. I hope you can understand. I've waited but it just wasn't enough. Up until the last moment, I've waited. I deserve to be happy with someone else..."

Yun na lamang ang mga nabasa kong kataga sa sulat na ibinigay mo sa akin. Ang iba'y parang mga jumbled letters na lamang sa Scrabble. Yung iba parang characters na lang ng ASCII.

"WAIOadwoidahwdoahhhad9eguaeiiaw.... alkwdjaIOIasdlkajwdklawjdalakjwgoogooahwjuwh..."

Wala akong maintindihan. Itinatakwil ng isipan ko ang bawat katagang nababasa ko sa sulat na hawak ko.

"Good---bye. I... hope you ...can find your... own happiness--- too..."

Nilabanan ko ang pagdidilim ng aking paningin. Ipinilit ko ang pagpasok ng oxygen sa aking mga baga. Akala ko sanay na ako sa ganitong mga tagpo. Madalas naman akong magbasa ng mga nobela ng kasawian. Akala ko sanay na ako sa nabasa kong iyon. Daig ko pa ang nakinig ng Gloomy Sunday na kanta.



*Whew! Konti na lang! Twenty-eighth floor na ako! Bakit kasi ang lalaki ng baitang ng building namin. Parang tanga ang architect nito, o kung sino mang henyo ang tumira ng hagdan. Di angkop sa tamad kong mga paa.*




Iba pala kapag ikaw ang bida sa sarili mong kwento ng kasawian. Mabigat sa dibdib. Mahirap huminga. Para kang nasa outer space. Lumulutang ang katawan mo kahit mabigat ang dibdib mo at hindi ka makahinga dahil sa walang oxygen.

Sinikap kong isalba ang sarili ko mula sa kawalang-malay. Pero hindi ko ito nagawa. Araw-araw kong binabasa ang sulat na ito. At sa araw-araw na yun, nawawala ako sa aking sarili. Hindi ko makita ang aking dating ako. Nawalan na ng malay ang aking kaisipan. Auto-pilot mode. Pumapasok ako sa trabaho at namamalayan ko na lang na katapusan na ng araw. Hindi ko maipaliwanag sa aking sarili kung papaano ako nakakaraos sa araw-araw sa kabigatan ng mga katagang nabasa ko mula sa iyong mga sulat. Kung papaano ako sinisipa ng katotohanan sa aking mukha. Kung papaano ang masakit na pananampal ng mga salitang "KUNG, SANA, LANG, BINIGYAN, KITA, NG, at HALAGA". At ang buhat-araw na suntok ng mga salitang "PAALAM".

Kung papaanong nagkaganito ang nilalaman ng sulat mo ay hindi na mahalaga. Wakas na ng lahat. Hindi na ako aasa pa sa ikalawang beses. Titingin na lamang ako ng derecho at ngingiti ng may pagkukubli sa sakit ng sulat na ibinigay mo.

Ako ang depinisyon ng salitang TANGA. Walang duda.Dadaanin natin sa ngiti yan. Dyan ako magaling eh. Pero di naman nila alam ang totoo. Kayang-kaya kong magkubli, gaya ng kakayanan kong maging tanga para sa ating dalawa. Magaling ako sa ganun eh, magpakatanga.



*Pawis na pawis na ako. Gusto ko nang magpahangin.*


Narating ko na ang rooftop. Walang tao. Mababa lamang ang mga bakod. Madaling akyatin.

Sinipat ko ang langit. Nakikiramay siya, hindi mainit ang kanyang sinag. Hindi ako masisilaw sa pagtitig sa kaniya habang bumubulusok ako paibaba.

Hindi na ako nagdalawang-isip. Ngayon na ang panahon. Wala nang atrasan.

Gaya ng mga kontrabida sa pinoy action films, namamatay sila sa malagim na paraan.

Ganito pala kasarap ang pakiramdam ng nakalutang at wala sa outer space. Magaan ang pakiramdam. Walang na ang bigat sa aking dibdib. Ang ganda ng kalangitan habang nararamdaman ko ang hangin sa aking likuran. Damang-dama ko ang hangin sa aking likuran. Nakikita ko ang mga ngiti mo sa kalangitan habang tinititigan ko ito.

Hawak ko ang iyong sulat sa aking mga kamay. Sana hindi ko ito mabitawan sa aking pagbasak.
Legga Più...

Hugas Bigas

It's unfair how life treats us in a way. But of course that statement is just a normal part of a person's life as a creature with emotion. It's as cliché as it can get.

It has been heck of a ride for my emotional life as far as I am concerned. I certainly did not opt for it to happen.

I don't like the things that are happening right now. And I've been in a situation where I have been disliked, hated, and smacked with the reality of my mistakes.

So much for being comical.

I am hated for putting up the decision to which there is less thought put into place and a lot of impulsive forces that have prevailed.

And so once again, I search for a time machine in order to place me back and withdraw all of my false acts.

Back to the night that I chose a blurry and unsure place on someone's heart over a friendship that could probably be better.

Better than being hated for messing up things.

I could've just settled for a a special place somewhere on the relationship than being on this spot, unsure and disliked.

It's kind of scary if you are against someone with that much power on their hands. You fear that sometime in your life, you are to blame for everything that went wrong between those two people, and that you are to pay. And no one can save you.

You've been accused with stealing and destroying a precious thing between two people where in fact all you want to do is make someone happy and secure, and safe, that you are the reason that the person should be contented.

It's not part of what I wanted but it's there. Even if my deeds are pure and good, they'd put malice into it because I appeared out of nowhere and took part in something that I shouldn't have.

I don't like it if people hates me. As much as possible, I want to settle things so that it's going to be all well.

But in this case, there nothing to settle. There is nothing to talk about. The only way for this to end is that if I stay away.

Which is what I should have done at the start.

I'd like to point the finger at me, the one responsible for the hatred of a person to another.

I could've taken another path.

And maybe somewhere in time, things are a lot better. I am not getting affected by what other people are saying and doing, and that there is no reason for me to deny what I feel.

Sometimes, shutting up and being a hypocrite can be of better effect to everything else around you.

At least everyone thinks that what's happening is okay, that nothing is wrong.

Well, it isn't. And I don't like it. Not one bit.

I'll just let things pass and hopefully there is still a good friendship waiting for me at the end.
Legga Più...

Wednesday, January 9, 2008

Alon

Alon by Mariano

pabugso-bugso
maindayog sa karagatan
ng ating pag-ibig
madalas mapaglaro
at dinadama ang dalampasigan
ng bawat isa

papalayo, papalapit
paulit-ulit ang tema
pabalik-balik
minsa'y dumadagsa
minsa'y payapa

isang daluyong
na bagkus na lamang dadating
at walang ni isa mang
hudyat ng paglisan
pasugod at walang habas
ang dagsa ng kalamigan

nilulunod ako
ng walang hanggang
pagragasa ng mga alon
sa bawat hampas nito
sa aking puso

at sa bawat pagdagsa
at paglagunos nila
ay natutunan ko nang manlaban
sa paglalaro niya sa akin
at sa bawat isang hagupit niya

malamig at papalayo
ako'y di na matatangay
ang mga alon
na iyong inihahampas
sa akin

Legga Più...

Toilet Dreams

Sapagkat ang bawat pangarap ng tao ay mahalaga, kaya't dapat silang ingatan.

Ngunit kaiba ang sa akin.

Dapat itong lunurin.

Isabay sa paglubog ng nakaaraang hapunan.

Sapagkat ang pangarap ko'y nababagay sa inyodoro.

At ang sa iyo'y pinalamutian ng pilak at ginto.

Halina't mangarap kasama ako.

--Mariano

Legga Più...