Smoke and Raindrops

It's raining.

It's cold and I am alone in this wide-spaced house.

I haven't eaten anything yet. Smoke and nicotine is the first item to be placed in my system after a long day of sleep.

I've never realized that I'd be this much of a smoker. Placing my life on the line just for a few breaths and puff out of that tiny stick of cancer.

I miss the times like these. Being alone on a rainy night. Just the sound of raindrops on the roof.

It gives me time to think about my life. Of how I am as a person.

But it's sad at the same time because I get to realize things that make me sad.

And how miserable I really am deep inside.

= = = =

Rain.

People love it for the joy it brings. For the coolness and calmness that it provides and how other people may consider it as a blessing on a hot and irritable day.

People hate it as much as it is loved. You curse it for coming fast and unexpected. For giving you sniffles and a bad mood. For arriving just after you've had your car washed and shined.

I love rainy days. Because of it, I feel the cold in my skin too, and not only within me.

= = = =
People may see me as the eccentric, energetic, and laugh-inducing, stunt-filled comic. I love bringing laughter and humor to the people I am with at most times. All the time to be precise. It just comes out naturally, or at least it just grew out of me. It seems that I always have something witty or funny to say about the things around me.

But in every daylight, there is night time somewhere in the world. And there is a dark and lonely image of me whenever I am with myself.

Calm and quiet, depressed and like a candle at the end of it's life. Slowly flickering and ready to be consumed by darkness.

= = = =

And it's a lot of pain being alone with the person you hate most.

And that is yourself.

= = = =

I see my life similar to a good and well-written novel.

You just love to finish it.

Legga Più...

H-Bomb

Dear blog,

Hello to you my Pinky. I don't have anything good to say nor anything useful for the world to consume. I just hate myself so much for what I have done and what I am still doing to my life and with other people's feelings. I hate myself for being so careless and thoughtless. I know what to do with things, and how to do them. But I just didn't do it the way it was supposed to be done. I hate myself simply because I am me.

I want to be another person right now. Someone a lot less significant than I am, but at the same time a thousand times better with regards to handling other people's emotions.

It's a puny display of self-respect, trying to avoid the commotion and not facing it. Yes, I know. But sometimes you just let go of your normal thought perspectives and let your mind wander about things. About how things should've turned out if I just acted accordingly.

You see Pinky, I have a knack for making people hate me. If it would be a skill that I can use to be rich, I wouldn't be blogging right now. I would be dead.

I would be hated by every single person on the planet. But I would be rich though. A dead rich man.

Because if hatred is a meat grinder, I'd be a meatball in a spaghetti. At this rate of being hated, if I was a paper, I'd be passed through a shredder for more than ten times or so, placed in an incinerator, and buried next to the Earth's core. If grudges and hatred can take a life of a person, it's goodbye world for me. And the thing is I deserve this kind of hate. The cause of that hatred is unforgivable.

There isn't anything that can represent the hatred that I've caused and the emotional trauma that I've given. It's way below the belt. A direct hit to the emotional balls of the person that produced both hate and pain. A very bad combination for a result of my stupidity.

If you can just summon all the person's grudge within them, turn it into a bullet and put my name on it, it would be the perfect Christmas gift from them to me.

It's a terrible thing. I've ruined it all. There are things that just doesn't have solutions or cures. There are things that just can't be forgiven. One of them is the cause of this pain.

And I have to accept that fact. I have to face the reality of never getting back to the how well things go the way they used to go. I have to put it in mind, that I can never do anything to bring back what I've lost. There is no solution. Things like this can never be patched up.

It's like I took all the self-respect out of the person and smacked it in her own face. It was too much demoralization.

I just had the Hiroshima bombing of my life for a simple stupid thing that could've been prevented if I acted out correctly. I lost all the good things that used to be in the spot where the Hate bomb landed. All gone. Demolished. Exterminated. And I was the one who flicked the switch.

The damage was vast and beyond repair. There is nothing that I can do.

Only time will take charge.

And I am placing all of this in time's hands. The memory of what has happened can never fade. The pain brought upon by my actions are still fresh even after a hundred years have passed.

But as time goes by, greater and much more beautiful things will come. Things that can surpass even the most irreparable damages brought.

Let time do the healing.

Things pass Pinky, I only have time to rely on to help heal the damage that I've caused. The only thing that I can do is to stay away and not let my stupidity be of any trouble anymore.

I obviously can't rely on myself to make up for the damages. I go into a stupidity berserk rage when I want to make up for things, which is by far the most unwanted acts of all. I do stupid things that only makes things worse than worst.

I hope I can get my act together.

I want to say sorry to her everyday Pinky. In the sincerest ways possible.

Sorry for the pain. This thing is unforgivable, and I accept the fact that I can never put my place back in your heart again. I will just be that stupid guy that ruined everything.

Sincerely yours,
Sancho

Legga Più...

Kenatbi

Openly Restricted
by SD

There we were, gazing on the blue sky
With endless nothingness on our minds
And overflowing longing desire for another's grasps
I run my fingers through your hair
As you drew yours upon the clouds
Building our dreams beyond the distances
But they come only as shallow
As what we cannot truly have
For long between us
I sit and stare as you walk away
I guide your path with my sight
Making sure that you're okay
Warm and cuddled by his side
And your pains burst as you
Find out about my plans this evening
With another pair of soft hands
Willing to be touched by mine
I continue to cherish you
At times you do not care about
Anything else in the world
On moments that your laughter
Is caused by another man's
Selfless devotion to you
And your endless happiness
Is brought upon by his love for you
And secretly you care for me
When I am at the embrace of someone else
When the simple curves of my lips
Are because of the sparkle
In another woman's eyes
This is how and what we are
Living and loving far
From one's caress
Feeding crazy thoughts
Into our minds
Feeling outrageous things
And sharing moments
To which did not even belong to us
But to each of the people
That truly care about us
Holding on to beliefs
Aging through the minutes
Lagging behind our thoughts
Are these feelings
Volatile and dangerous yet hoping for
Every day will pass quietly
Repeating every promise
Again and again within ourselves
Legga Più...

Prepaid

I was at my usual morning slumber, just adjusting my neck straining position from where I was lying down when I heard the usual near-crying tone of my elder sister.

Now, not that I'm a some gossip boy wannabe looking for blog material in lives of other people, it's just that that phone conversation ruined my sleep and that all that I've heard just kept getting juicier and juicier and it's like I'm listening to a radio drama.

My sister's got this long time relationship with this guy, way back from like 2nd year college or so. And she's like, what? 30-something years old?

It never got to a point where they planned for marriage or something like seriously settling with one another since her boyfriend migrated to the US and was looking for a better way to make their future pleasant.

My sister is an honest woman. I think it runs in the family. She's not some kind of lady who's up to no good and settles all her expenses on her boyfriends fund. She is a good lady and probably the one being trusted most by her boyfriend's mom a lot more than anyone else in the family.

In short, she's the perfect woman for her boyfriend. The problem is that the boyfriend may not be that much of a match for her.

Having a long term, long distance relationship could sometimes be a burden rather than be something that you can cherish.

I overheard her asking for her boyfriend's decision about them. On whether the relationship is to be given up or what. It's a sad thing that she doesn't deserve this kind of torment, as far as I'm concerned.

It's a very serious tone, just like when she's got her period or when I am overusing her laptop. But this is dead serious, like the-whole-world's-salvation-depends-on-it serious.

Anyway, most of the conversation were all based on a single "what do you want me to do, what do you want me to feel" kind of topic.

And after that, her 300-peso load just floated away without completely resolving anything at all.

And here I am, still awake because of that phone call.

Legga Più...

Hang Over

Rubix
by SD

You are a complex machine
Like a puzzle made of infinite pieces
Never understood
Never calculated

And yet I have managed to see your beauty
Beneath all those chains of
Locked emotions and coded feelings
Behind all the intricate love you possess

Where you are right now
Is a place caught between today
And yesterday's memories
And a dream made of electrical signals

I struggled to place my head
Towards a goal of putting you
In a soft happy spot
In between the spaces of my heart

And yet all those spaces
Have fallen apart
Wrecked and mangled
Without you in it

Everyday will now grow
Just like a sick and dying puppy
With gloomy eyes that won't eat
And a day locked in isolation

For you have always been
A force not to be reckoned with
And I am just too foolish
To tinker you with my emotions Legga Più...

Napkin

Those Days
by SD

I miss the days where my youthful feet
Would take me anywhere that I wanted
That even the blazing sun could not stop me
From reaching the vast beyond of the next street

I miss the days where I could go anywhere
With a single crayon on my left hand
And a pad of paper on my right
With those two I can conquer the world

I miss the days that I could go out freely
Without clothes to cover my body
And without the protection of my mother's care
I can buy candies wearing only underwears

I miss the days where you would just wait
Waiting for the day to end
Not a care in the world
Not a problem to burden

If only those days can be caught
Like a firefly or a beetle
That can be stored in a jar
Then that would be the most fantastic of all things

If every clock would be made
Without any batteries to run them
I would stare at everything
And they'd still be what they were before

If only time would not have hands
Or feet to run with
Then those days will surely be
The most wonderful days of all Legga Più...

Deletion

Hindi lang tikbalang, aswang, multo, at mga lalaking itim ang nakakatakot at hindi maipaliwanag sa mundong ito.

May mga bagay na maaaring mawala sa isang iglap. Sa loob ng sampung segundo, maayos kang nakikisalamuha sa mga taong mahalaga sayo. Pagkurap mo, bigla na lang silang mawawala.

Mahirap magpaliwanag sa mga isipang nabibigla. Isang komplikadong bagay ang pagbibigay-rason sa mga emosyon na napupuno ng galit at pagkamuho sa isang tao.

Sadyang may mga bagay na pilit mo mang ingata'y mistulang parang alabok na pinahid ng hangin. Sa isang mabilis na pitik ng tadhana, lubusan itong lilisan.

Walang bakas. Walang alaala. Walang iniwang miski isang hibla ng buhok.

Higit pa sa kabutihang-loob, pagmamahal, pag-bibigay ng panahon ang kakayahan na kung tawagin ay pag-intindi.

Kabilang sa saknong ng pag-intindi ang lawak ng isipan na hindi nauunahan ng galit at pagkainis. Naririyan at kaunabay nito sa paglaganap ay ang pag-ibig na walang malisya at masamang pakay.

Sa pag-intindi mag-uugat ang isang payapang samahan na sasabayan din ng pagbibigayan.

Dahil ang bukas na isipan ay may malaking maitutulong sa pagtanggap ng mga bagay na hahadlang sa iyong tunay na kaligayahan.

Legga Più...

Undying

Vilma Santos
by Sancho Delubyo

bullets and knives
bombs and poison

they are toys
beneath my feet

i do not tremble
in the face of catastrophe

i eat insecurities
and devour anxieties

i have been burned
with rage and lust

yet i stand
unrattled and unscathed

i have been flooded
with malice

yet i remain
standing beneath the current

i have been pushed
towards the abyss

yet i stare calmly
as i fall hastily below

i have been hanged with the rope
made of distrustful emotions

yet i smile cheerfully
waiting for the rope's collapse

i am immortal
i am made of strength

my heart beats infinitely
i will not perish

i eat life for dinner
and death for dessert

and yet you have
complicated what i am

i am not endless
no, iam not

i fall and decompose
and i pain as well as bleed

with you, i cease
to exist

with the warmness
of your radiating presence

i am flowing
into an endless demise

Legga Più...

How

Ang Paraan
by Mariano

Sa paanong paraan
Lumilikha ng tula
Na nagsisimula
sa isang salita?

Paanong paraan
Nabubuo ang mga salita
Na ang tinutukoy
Ay mula sa diwa?

Paanong magsisimula
Ang isang tula
Na ang sanhi nito ay
Libu-libong paksa?

Sa paanong simula
Na ang tula
Ay huminto na lamang
At natapos bigla?
Legga Più...

Words

Devastated. That's what I am. At this moment. Until when? Perhaps tomorrow.

I can't blame anyone else. I've been like this ever since. Always finding fault in my very own self.

If I can blame every thing bad that happens to the world everyday, well I guess I will.

But I can't since I am too busy blaming myself for letting people think that they are stupid.

It's a very sad and shocking thing to be slapped into your face.

"Thanks for making me feel stupid tonight."

It's just a painful feeling like no other. You try to take care of a peaceful, well, and smooth sailing relationship with a person and next thing you know you've fucked up every good thing about it for just not speaking up.

Words play a very essential part on our everyday lives. You try to sell things with it, you try to pass your schooling with it, you help someone from not committing suicide with kind words you utter and you base your religion on it.

You make someone fall in love for you with it, and then at the same time you take away all those love with the very same words from your mouth.

I am a talkative person but I seldom speak of what I have in my mind. Whenever it comes to comical juices and probably sleazy stuff, my mind is a heavy gush of water. Words flow out as if they're bullets ready to be fired out. They line up one by one on a single stream of sentences.

It's not easy being serious when it comes to words.

Sometimes they just wouldn't come out when your supposed to say it.

And it's not always what you've said. Sometimes it's what you haven't said that destroys the plot.

= = = = = =

I guess this is where it's going to start
This is where your time will soon fade
And memories of me will be blown away
Piece by piece by the winds of dismay
It is painful that whatever genuine feeling
That you're trying to convey
Is only taken for as fake
I never wished for it to be that way
For whenever you do not speak
Or when you have no thought
Of what to say and when to say it
Will be taken as an act of maliciousness
Ready to consume you
Willing to devour you
And forever place a dark mark
In your heart and mind

People of course are not the same. Some may settle for being quiet and some may demand explanations. Unfortunately some people would take it negatively if they did not hear what they should hear from you. When in your case, you can't say anything because you just can't. For no reason at all, you just can not give what they want to hear.

I am lost. I am broken. If it had to end up this way, or if it will end this way. It pains me to even think that I have wronged a peaceful relationship with someone.

= = = = = = = = =

Masakit para saken kung dito na lang matatapos to. Na nakagawa ako ng ganun kabigat na kasalanan. Na nagkaron na pala ng ganung damdamin sa mga ipinapakita ko. Na nakapagbubunga na pala ako ng ideya ng pakikipagplastikan.

Mahirap. Masaklap. Pero hindi ko yata ito maiipaintindi.

Oo nga at walang ni isang porsyento ng pagiging tama ang hindi pagsasalita sa oras na hiningan ka ng paliwanag at magiging dahilan para magmukhang tanga ang isang tao.

Mahirap sa damdamin. Kailangan na yatang umiwas. Lumayo.

Kung ito na nga ba ang senyales, dahilan, o kung ano pang rason na hinahanap ng pagkakataon para lumisan ka, puwes heto nga't hinaharap ko na.

Akala ko magkakaroon pa ako ng pagkakataon na makasama ka.

Kung ganito na pala kabigat ang kasalanan ko sayo sa hindi lang pagsasalita, paano pa kaya sa mga susunod na pagkakataon? Kung meron pa nga.

Patawarin mo ako kung nagmukha kang tanga.

Mahirap para sa akin ang magsalita. Lalo pa't magsalita ng seryoso. Hindi ko ito maiipaintindi sa lahat ng tao.

Tumitirik ang utak ko kapag hinihingan ako ng paliwanag.

Pero masaklap ito.

Isusuko ko na lang sa oras at panahon.

Legga Più...

Still

Bunga ng Maghapon
by Sancho D

ang mga mata natin
nakatutok sa isa't-isa
na parang mga hibla ng sapot
malagkit at nakabinbin sa hangin

isang maghapon
na punung-puno
ng mabagal na pagdaloy
ng ating kamalayan

ako'y pagod sa mga tanong
kung paanong ang isang
tulad ng masayang kahapon
ay nagdaraan sa putikang landas

na mistulang ang mga salita
ay tila pulot pukyutan
mabagal ang patak
mula sa garapon ng pagiisip

sa mga panahong tulad nito
pumipilantik ang pagtataka
na kung ano ang kinabukasan
kung nagmula ito sa munting simula

at hindi rumagasa't bumigla
sa hanay ng masidhing damdamin
kasabay ng pagtataka kung ano ang dulo ng silid
na nagmula sa pangingilatis ng bawat isa

mabagal ang daloy ng ating pangunawa
ang wari ko'y mahamog ang aking patutunguhan
nais ko ang ilaw mula
sa lampara ng iyong pakikisama

sapagkat ikaw ang papawi
sa agam-agam kong
dulot ng iyong
mga nakabiting pagtitig Legga Più...

Same

Trabaho.

Kailangan ng dedikasyon para maatim mo ang resultang hinahanap mo. Kailangan mo ng panahon para pag-ukulan ang mga bagay na makapagpapabuti sa kalagayan na gusto mong matamasa.

Di man palaging kailangan ng plano, kailangan mong umaksyon upang mapaganda mo ang takbo ng mga bagay at mapalago mo ito. Oras, pagod, hirap, at mahusay na pagdedesisyon ang makapagbibigay-sigla at makapagaayos ng mahusay sa iyong trabaho.

Di man sa lahat ng oras ay kailangan ng matibay na pundasyon o simula ng isang trabaho, mainam pa din ito. Kung hindi man maganda ang simula, naririyan naman ang mga panahon para mapagbuti ang iyong sarili para sa gagampanang posisyon. Kung tinanggap ka sa trabahong iyon, gawin mo ang dapat mong gawin.

Hindi rin sa lahat ng oras, ang trabaho mo ay tatakbo ng kusa. Kailangan nito ng atensyon at pagpapahalaga upang maging maayos ang takbo nito.

Hindi perpekto ang buhay sa trabaho. Darating at darating din ang mga problema na maaaring makasira sa iyong ginagampanang posisyon. Kaya naman hindi sa lahat ng oras pulido ang resulta. Maaaring magkamali ka sa iyong ginagawa at magdulot ito ng matinding kasiraan sa huli subalit dapat nating malaman na may panahon para sa lahat at may panahon upang gumawa ng paraan para mabawi ang mga kawalan at maibalik sa dati ang matiwasay na takbo nito.

Ang trabaho ay pinagtutuunan ng konsentrasyon. Sa oras na mawalan ka ng panahon dito at mapabayaan ang trabaho, unti-unti itong masisira. Dadami ang iyong dapat gawin at matatambakan ka ng mga bagay-bagay. Dahilan ito upang madaliin mo ang mga dapat mong gawin at dahil dito hindi mo na malalaman kung maayos pa ba ang resulta o hindi. Hindi mo magagawa ng tama ang mga bagay sapagkat nagmamadali kang matugunan ang bawat isa sa mga napapaloob na gawain upang makumpleto ang kabuuan nito.

Dahil sa pagmamadali, mas makakagawa ka ng marami pang kamalian. Mag-uugat ang isa mas marami pang pagkakamali, at isa pa, at isa pa. Iisipin mong tama ang iyong ginagawa kaya naman isasakripisyo mo ang pagmamadali upang matugunan ang kailangan. Hindi mo maiisip na mali na pala ang iyong ginagawa sapagkat gusto mo na lang matapos ang mga bagay. Nabulag ka na lamang sa kagustuhan mong makabawi pero ang totoo, hindi na mahalaga ang ginagawa mo para sa trabaho.

Darating ang panahon, mawawalan ka ng oras sa iyong sarili. Mapapagod ka at hindi mo na magugustuhan ang ginagawa mo. Maaaring nadadala ka lamang sa mataas na sahod at magandang benepisyo pero ang totoo, kung titignan mo ang kabuuan, hindi ka masaya sa nangyayare at takbo ng buhay mo. Paulit-ulit at walang saysay. Walang nangyayare sa iyong ginagawa. Madalas ay napapagod ka pa, at sa huli, hindi panatag ang iyong kalooban.

Hindi ka masaya sa nangyayare at hindi ka natutuwa sa ginagawa mo.

Ano ang susunod? Magsasawa ka sa mga nangyayare at maghahanap ng bagong trabaho. Ang trabahong nais mong gawin. Ang trabahong nais mong pasukan araw-araw ng walang iniisip na problema sapagkat ito ang tunay mong gusto. Ang trabahong minsan mo na ding pinagbuhusan ng lakas, oras, at pagsisikap. Maghahanap ka ng bagong trabahong tulad ng nauna mong pinanggalingan, bago pa man ito nauwi sa pag-ayaw mo sa iyong ginagawa. Hahanapin mo ang uri ng trabaho na gustong-gusto mo kaya't hindi na ito magmimistulang trabaho ngunit isang bagay na makapagpapaligaya sa iyo ng lubos.

Pag-ibig.

Ngayon, isipin mong pag-ibig ang pinag-uusapan dito.
Ang trabaho, mistulang pag-ibig.

Legga Più...

Sabit

Hito
by Sancho D

maghapon nang nasa kalsada
isang libong jeep na ang nagdaan
basang-basa ang kalangitan
at mausok ang paligid

walang payong at babad
sa ulan na walang tigil
sipon at ubo sa una
pagtagal ay trangkaso na

wala nang lakas na makipagagawan pa
sa mga pasaherong animo'y
mga gutom na leon at tigre
rumaragasang patungo sa jeep

aanhin ko pa ang komportableng pagkakaupo
kung mga katabi ko nama'y
mga nangngangalit na ngipin
at matang matapang dulot ng basang pananamit

mga reklamong pabulong
mapanusok na tingin
sa tumatagaktak kong polo
at nagbabahang pantalon

higpitan ang kapit
at tibayan ang kalooban
sapagkat kay hirap ang sumasabit
kapag madulas ang hawakan

Legga Più...

Tamarind

Sampaloc
by Sancho D


Maasim at nakapagpapangiwi
Luhang umaagos sa pisngi ng isang talunan
Isang nakakangalay na pagtingala
Isang mapaklang senyales

Isa kang matayog na puno ng sampalok
Makapal ang mga dahon
Mayabong at malusog
Namumukadkad ang mga bulaklak

Ang tangi kong inaabangan
Ay ang pagbubunga ng aking pag-aabang
At ang patitiyaga ng aking damdamin
Higit pa sa araw-araw kong pagtingala

Inunti-unti ko ang pagpapasibol
Sa iyong mga bulaklak
Pagmamahal ang aking idinilig
Tiyaga at pagsisikap ang aking pataba

Subalit isang mapait na buto
Ang iyong iniabot
Walang tamis
At walang sustansiya

Isa kang puno ng sampalok
Matayog at matikas
Ngunit ang bunga mo'y isang maasim
Mapakla at tuyot na mga alaala

Isang sampal na inialok
Sa aking paghahangad
Na makatikim ng matatamis na bunga
Ng aking paghihirap

Legga Più...

Downhill

Bisikleta
by Mariano

eto ako at walang preno
nais bitawan ang manibela
dere-derecho pababa sa burol
kung nasaan ang mapait na pamamaalam

minamadali ko na ang pagpapaandar
itinotodo ko na ang pagpedal
gusto ko nang rumagasa
at bumulusok paibaba tungo sa kabiguan

babangga sa pader ng kalungkutan
magtatamo ng mga galos ng pighati
at mga sugat ng mga ala-ala
na walang kasing-sakit

noo'y pinilit ko pang ipadyak
ang bisikleta natin paitaas
ubos-lakas na pagsisikap
nagpawis ako ng todo para sa atin

subalit napagod na ako sa pagpapaandar
ng bisikleta ng ating ibigan
paitaas sa burol kung san naroon
ang dati nating matamis na samahan

humantong na ako sa pag-aakay paakyat
subalit inabutan na ako ng pagod
wala pa man tayo sa kalagitnaan
patungo sa tuktok ng pagkakabalikan

ngayon ay wala nang hahadlang pa
sa pagpapasalida ko paibaba
sa ating bisikleta
na ako lamang pala ang nagdadala

ipinihit ko ang manibela
ikinabig ko pakaliwa
hinarap ko ang malayong landas
patungo sa ibaba

bakit nga ba humantong sa ganoon
ang ating pagsasamahan
mainit pa nung panimula
subalit ngayo'y dama ko na ang kalamigan

kalamigan ng simoy ng pag-iisa
di tulad nung kaangkas kita
puno ng init at maligaya nating binabagtas
ang daan ng matiwasay na pagsasama

hindi ko na ililiko
ang manibela ng bisikleta
tuloy-tuloy ang pagpapatakbo
kailanma'y di na muli pang babalik

narito ako't paibaba na ng burol
bumubulusok at rumaragasa
lilimutin kong pilit ang dahilan
kung bakit ka umangkas sa bisikleta ng iba Legga Più...

Error

Conversation:

Boy: "Gusto ko sanang magreklamo tungkol sa ngipin ko kaso lang eh baka pagsabihan mo nanaman ako kaya hindi ko na lang irereklamo."

Girl: "Hahaha, alam mo na yon! Ano pa bang aasahan ko sayo aber? Sira-sirang ngipin at sunog na baga? Eeeww!"

Boy: "Tsk tsk tsk. Salamat sa realizations ha? Pupwede namang huwag nang umasa eh."

Girl: "Ewan ko sayo. Sige, sabi mo. Madali naman akong kausap eh. Anyway. sleep na ako."

Boy: "Sige goodnight."

Sapagkat kahit kailan, hinding-hindi na mababago ang pagiging bulok ni Boy sa tiyempo at pagbibitaw ng salita. Mga salitang magpapakunot ng iyong noo at mag-uutos sa iyong magpaalam ng biglaan para hindi na masundan pa ng mga walang kwentang kataga ang nauna nang binitawang pahayag. Nasira ang gabi ni Boy pero ang mas karumal-dumal doon ay sinira ni Boy ang gabi ni Girl.

Masama ito. Natulog pa si Boy ng may problema. Isang mapait na usapang gugustuhin na lamang niyang ibaon sa sulok ng mga panaginip at manalig na sana burado na ang lahat. Ang mga napag-usapan, ang mga nasambit, at ang walang kakwenta-kwentang pagrarason.

Sayang. Kung ang mga kaisipang tulad nito'y naging isang pagod na lamang na maaaring mapawi ng tulog. Subalit hindi. Ang naganap na pag-uusap ay tatatak sa isipan ni Girl at dadalhin niya ito hanggang sa kung kailan niya gustuhin. Hindi epektibo ang isang gabing pagtulog para sa ganitong klase ng alitan.

Boy: *Isinusumpa ko ang katauhan kong ito. Kahit gaano mo iwasang makapanggulo ng buhay ng may buhay, lalabas at lalabas talaga ang kagaguhan ng ugali at di na muli pang maiiayos ang mga bagay-bagay*

Kung mayroon mang pagkakataon na gagamitin laban kay Boy ang mga salitang nasambit niya ay marahil sa panahon ito ng pagbabalik ni Boy kay Girl.

Para saan pa ba ang pagbabalik ni Boy? Sa anong dahilan?

Natatakot siguro si Boy. Minsan na din kasi siyang umibig subalit nagpakaboloks siya't hindi niya ito binigyan ng sapat na halaga. Marupok ang kanyang kasanayan sa ibang bagay at duwag siyang masira ang mga bagay kung sasama siya kay Another Girl.

Pero ngayon, nilampaso na ng tadhana ang kapalaran ni Boy. Nananatiling isang uhuging batang walang matitirahan ang kanyang buhay-pag-ibig. Isang piraso ng papel na patuloy ang pagbasak sa isang malalim na bangin. Walang direksiyon at walang pupuntahan. Parang isang rumaragasang bato na madudurog sa dulo ng pagkakagulong nito mula sa burol.

Kung tutuusin, nasasanay na din si Boy na wala si Girl sa buhay niya. Minsan na din niyang naitanong kung karapat-dapat pa nga ba siyang maging tagapagbigay-ligaya kay Girl kung ang sarili niyang ugali, buhay, at katauhan ay hindi niya maiakma sa simpleng hiling ni Girl. Nasaan pa ba ang kaligahayan doon? Wala. Kung ang mga simple, hindi magawan ng paraan, saan ka maghahanap ng paraan para sa komplikadong mga bagay?

Marahil ay ganoon na nga lamang ang kapalaran ni Boy. Hindi siya angkop sa panlasa ni Girl at wala siyang balak pang guluhin ang matiwasay at maligaya pang buhay ni Girl. Alam naman ni Boy na maligaya na at mas liligaya pa si Girl sa piling ni Another Boy. Suwerte na si Girl kay Another Boy at gayun din naman si Girl kay Another Boy.

Lumilipas ang panahon. Natututo ang mga tao. Nagkakaroon ng katuturan ang mga pananaw nila sa buhay. Habang tumatagal, nagbabago ang tingin mo sa kung ano ang mahalaga at malalim kaysa sa mga dapat na balikan na puro naman kababawan. Ang kahulugan ng pag-ibig ay nababago mula sa simpleng pagsasambit ng "mahal kita" patungo sa mga bagay na makapagbibigay sa iyo ng lubos na ligaya tulad ng pagiging mahusay na kasama salahat ng oras, sa carnival man o sa comedy bar, maging sa mga panahon na nalulumbay ka't pasan mo ang daigdig.

Kung saan mang puntong babawiin ni Boy si Girl eh walang nakaalam. Marahil hindi na din magpupumilit si Boy. Wala nang lugar sa paghingi ng paumanhin sapagkat mayroong 90% hindi ito tatanggapin at magmimistulang isang pelikulang mahigit isandaang beses nang naipalabas sa iisang istasyon ng telebisyon.

Tatanggapin na lamang niya ang mga wikang masasambit ni Girl.

Maaaring ito ay ang mga sumusunod (O di kaya'y malapit sa kaisipan ng mga sumusunod):

1. Hindi ka lumaban/Hindi mo ako ipinaglaban.
2. Simple lang ang gusto ko, hindi pa mapagbigyan.
3. Wala kang kwenta.
4. Walang saysay ang buhay mo.
5. Hindi na kita gusto pang makasama sa buhay ko.
6. Ano man sa kombinasyon ng lima.

*Paunawa, ang mga naturang salita ay hindi tumutugma sa katauhan ng magsasalita.*

Ano ngayon ang kahahantungan ni Boy? Wala. Mamumuhay siya ng hindi na iisipin pa ang kinabukasan nila ni Girl. Ika ni Boy, dadating yun kung dadating. Sa kasalukuyan, magmamasid na lamang siya sa kaligayahang tinatamasa ni Girl at Another Boy kahit sa kalooban niya'y hitik ang pighati at sakit na nadarama.

Hindi na lalaban si Boy. Hindi dahil sa duwag siya subalit ayaw niyang sirain ang buhay ni Girl. Tatapusin na niya ang kanyang pantasya at babalik siya sa katotohanang hindi malayong magkatotoo ang plano ni Another Boy para kay Girl. Magiging maligaya siya sa payapang pagsasama ni Another Boy at Girl sa loob ng tatlong taon.

"Mabuhay ang bagong kasal." Ito na lamang ang masasambit ni Boy sa mga susunod pang taon.

Ayaw na ni Boy na maging H-Monster pa siya sa buhay ni Girl -- Ang H-Monster na lubos nang kinasusuklaman ni Boy.

Ayaw na niyang maging isa pang H-Monster.

Sapat na ang isa. Mamatay sana si H-Monster.

Kumbaga sa wakas ng isang pelikula, lilingunin na lamang niya ang landas na pinanggalingan, ngingiti ng bahagya, lalakad papalayo at hindi na muli pang lilingon muli, na ang mga kamay ay nakapamulsa at mayroong hanging banayad na umiihip.

Paalam.

Legga Più...

Paint

Makulay
by Sancho Delubyo

Purity in white
Drenched sorrow in black
Health in green
Rage in red
Calmness in blue
Energy in yellow
Disgust in brown
Happiness in orange
Mellowness in purple
Sweetness in peach
Playfulness in pink
Dismay in gray
Thoughtfulness in indigo

These are the colors that I see
And they shine the brightest
Within your eyes
And how I wish
I'd forever be captivated by the radiance of your smiles
Because you are shades of orange
In this transparent life of mine

Legga Più...

Plasticity

Tupperware
by Mariano


Madalas kong masilayan
Sa bawat isa sa iyong mata
Ang bawat pighati
Sa kabila ng pagngiti

Bakas sa bawat kurba
Ng iyong mga labi
Ay nagkukubli ang mga luha
Na nagpipigil pumatak

Alam man ng madla
Maging ng buong mundo
Ang kaligayahan na tinataglay
Ikaw naman, sa aki'y bukung-buko

Nagpaparty ka gabi-gabi
Pilit nilulunod ang sarili
Nagpapakasasa sa alak
Subalit sa kalungkutan pa din nakalagak

Makinang ang iyong pigura
Parang diyamanteng nakasisilaw
Lingid sa kaalaman ng lahat
Plastik lang ang iyong ligaya

Kailan ka magigising
Sa pagtulog mo sa kalungkutan
Kailan mo matatamo
Ang wagas na kaligayahan

Plastik na kaligayahan
Ang nakabalot sa iyo
Nawa'y tumapang ka
At harapin mo ang totoo

Legga Più...

Sancho Delubyo

Profile

Name: Sancho Delubyo
Nickname: Boy Tulog
Sex: Male
Age: 22
Zodiac Sign: Scorpio
Birthday: November 01

Personal Information:

I has a quite long curly hair with curls at the end. I am breathe and blink alternately. Favorite foods is rice and ulam viand with free iced tea.

Son of mother and father. Sibling to brother and sister. Uncle to the niece and nephews. Introvert neighbor. Big smile. Is love Sarsi with Vanilla in the glass.

Single with no double in life. Is love online life and friends with anyone who is friend him.

Loving to look at girls with cute facial pictures. Is very very good in not doing anything or passing of the time.

Is liking to drink with social and make happy times with anyone.

Is also very like to write and less of time to read and make read some books.

Is liking WWE and UFC but not watching regular times because Jack TV is no more inside our televisor.

Is funny, some persons say and is laughable with friends on true-to-life.

Is also like love stories and likes to cry when events are cryable. Watching love stories is like for him even it is not for him because he is looking like a killer.

Likes some sport but not all, and also drinking coffee and eating munchkins at the morning.

I is planning to study lessons of different kinds but I am always late with my brains.

That is what is all, thank you very so many.

-Profile inspired by Bb. Pilipinas - World and Chonamae

Legga Più...

Smudged

You and I always talk. I know what you feel and how you've tackled life all through these years.

I know because I am your bestfriend. I am the only guy that can stand you when everyone else is fed up with the shit that you give them. You are not a good person, but because they are too blind to see that.

I know even a day before you die, you'd change your ways and so I can tell the whole world about you, and how you changed for the best.

I know how you always argue with Tito and Tita about your studies, your nightlife and your friends from the other side of the society. You know, the ones who are always up to no good? Yeah, that's what you consider your friends now.

I know how they always threaten you about taking away your car and your allowance, your phone, your condo unit, and all those rich-ass property you have. I know that, because I was always there. I was the one driving your car whenever you're too wasted going home from those parties and cleaning your condo unit and searching for your phone whenever you are a "bit" drunk.

I was always the one facing both your parents whenever you arrive late and smothered in alcohol.

Well, I did my best telling Tita that it's not a very good idea talking to you in that state of yours. I know how you behave, better than anyone else in your family. And I know you'd just fuck your answers up and they'd just be more furious.

I don't know if I'm going to be flattered every time they'd tell me how they wished that I was their child and that they'd pick me over you. And everytime they tell that, I'd give my best to explain to them that you're just you, and nothing can change that, and that the best to thing to do is to love you and give their most golden understanding that they have in their body just for you.

I don't want them to ever tell it in front of you that your a problem child and that you're a disgrace. Believe me, you will see me in my worst form if ever they treat you with little affection at all.

I was there when you first got your heart broken. Heck, I was always there whenever you get hurt. It's funny eh? I must be the cause of all your badluck. But you must give me credit though, I am the only guy that would stay with you when you'd eat everyone else around you.

Remember when Christa took your favorite pen? Yeah, it was in gradeschool and the both of you squared it off like you're two boys on a sugar rush. I was shouting for you to stop it, like I was the girlfriend asking to stop the fight between his boy and the other boy.

You got the pen, and the sanction from the Disciplinary Office. I was of course the lawyer and was giving my best set of googly eyes to please Mr. Ballestre to lift that punishment of yours.

All throughout these years I was the janitor who cleaned up your mess after mess after mess. And I don't mean your condo unit.

And I am fucking happy that I am the bestest bud you have around. I won't get tired. I won't grow impatient. I am your sidekick. For better or for worse. Usually for worse.

Our prom wasn't that good yesterday eh? I saw you from the buffet table that you were arguing with Fernan. I wonder if you saw him cheating on you again. And again. And again.

I know you're tired of hearing this but..."I told you so."

I was waiting for that smiling moment. That you'd smack Fernan's teeth straight right inside his brain. But I was surprised you just walked away. Like a zombie. No emotions and with a blank face. He didn't even go after you, that fucking Fernan. You didn't explode at that moment. I was kind of proud and disappointed. Proud because I know you've given up and just let it go at that very moment. And disappointed because Fernan didn't die from your furious punches and your hands are blood-free.

I followed you to your car.

Don't be that frustrated. Hey, you're too pretty to let that moment ruin you. You've gotten your expensive make-up ruined again. It's all smudged up. It's a shame though, you're too pretty for this event, and yet you are crying your soul out inside this car. Away from all the people who know how strong you are. Away from all your fake friends. Away from all who knew how aggressive and arrogant you can be. They'd be surprised if they see you crying. The ever bitchy and cat-fighter girl that you are.

The Queen of the Night award was a shame eh? I know you could've won it, but you weren't there when they called you for the presentation of candidates. You were too busy crying. They wouldn't like a melted pretty face up on that stage.

Fernan won the Prom King award, and that new girl of his too. More like Prawn King and Prawn Queen award. What's her name? Rina? Sheesh, fuck that slut, haha. That self-centered mirror-addict fucking fucky fuck Rina. She and her slutty friends can just go and self-populate themselves. Sheesh.

Fernan doesn't deserve you. For all I know, no one deserves you. All these time it's all heartaches. I'm more tired than you are. I'm amazed on how you can just get off through that with a few buckets of tears and beer.

You don't have the trophy and the title as Prom Queen.

All you have is this car, and my shoulder. Go ahead, cry all you want. I've got this super-absorbent polo bought out just for your tears.

No one deserves you. No one but me.

You looked incredibly beautiful tonight, even if you've got your mashed up face and grimey lipstick.

I wonder if I could take care of you forever?

Would you give me the chance? I can put up with your tantrums, and every little shit that you can throw me.

I want to wipe that smudged make-up of yours, and never-ever make you feel worthless at all, never-ever again.

Legga Più...

Flowers

There she was, garnering all the flashes of the camera. She was all-smiles, surrounded by all her visitors.

She was wearing her long, black, sparkling, and elegant gown.

One by one, her guests took her hand. One by one they placed those glimmering tulips on her hand. Those flowers were as fresh as the morning mist.

Every movement was calculated. Thank goodness for the rehearsals and the cruel instructors. They would've never made it in time.

Each of the partners' dance was perfect. The timing was right, the steps were fit enough to be called heavenly. This night was truly something to remember.

It was her night after all. Again all the flashes of the cameras came and all her guests delivered the very best claps that they have.

Her smiles were nothing compared to mine. Before the night ended, mom and dad gave their speeches to the guests. They really have to make it public. They really have to use the microphone on how they vigorously proclaim that she is the one and only pride of our family.

Every officemates, business partners, and family friends have to hear that you are the brightest among the two of us.

The scholar.
The magna cumlaude.
The model.
The ultra-talented daughter.
The beautiful and lovely Adelaida.

Yeah, it always had to be this way. I was always under the shadow of your glory. I was always the unknown child.

Everytime that they we have so-called family gathering, you were the only daughter there is and I had to stay in my room.

For what? For just a simple reason of I-am-not-worthy.

Don't you ever get tired of being a trophy?

Well, I do. I am so tired. I am tired at the sight of you, being their trophy. I always am tired of you hogging all the attention. Everyday I get sick of all the praises you get from them. I never existed.

You are the smarter one -- Magna Cum Laude, academic scholar, a council member of an international social organization, and a leader of a youth foundation is what you are.

I am smart too. I got a 90 on my latest average and I give tutoring services to our neighbors. And I always try my best in school and especially at what I do.

You are the prettier one -- Modelling activities here and there, promotions for our family business, and social gatherings with mom and dad. You were always radiant and glamorous.

Uhm, I was once featured in a school poster too you know. My classmates said I was pretty even though I'm not at the center.

You are the talented one -- You're into sports(and a lot of them too), you can sing beautifully, and you can dance perfect enough to win a contest. You can play classical tunes with your guitar as good as the ones we see at concerts.

Well, I can play the guitar, and my teachers says I'm really good at it.

I wonder when mom and dad will even notice that I am doing great at school and helping out others. And that I am really good-looking even if I don't wear any make-up and that I can play lots of good tunes with this guitar of mine.

I know you know these things about me. And most especially, I know that you actually know how I feel. But you never ask. It's as if you were just a robot with no emotions. Yes you are a good child. Yes you are a what every single parent wants. And yes, you are the best person in our whole family.

But you were never a good sister. I know you were not always like that. I really love and adore you when we were young. But you've changed. You've changed a lot. You were eaten by all these extravagance and pride that you forgot that I existed.

You forgot your little sister that has always adored and loved you throughout these times.

You took all the love from me, Adelaida.

Well, I hope you are happy now. You can rest well now, and get off from all these activities of yours.

You're just there in bed, struggling to stay alive with that life support of yours. I hope you liked the flowers in your room. They're from me. I planted them myself, in the garden that we used to play. In the very same garden that the closest sisters in the world used to stay.

That was us.

I guess I should'nt have hit you too hard on the head. I'm sorry. And I know that pushing you down that high staircase of ours would cause you pain and probably death. Again, I am sorry.

But you should be sorry too. For ruining my life. For taking away mom and dad's love from me. For being so perfect.

And now mom and dad is having a hard time on how they're going to tell our neighbors, family friends, business partners and officemates on how you accidentally fell on the staircase and hit your head on the floor.

Suits them well. Let them have a hard time covering up the insanity that their worthless, younger daughter brought up.

Fine. Go ahead. Tell them everything that is necessary to not know how you ended up being dependent on a life support. It's a pitiful tragedy that this ever happened to our perfect family, Adelaida.

Oh, I'm sorry. To YOUR family, is what I really mean.

Well at least mom and dad did great on covering up for the two of us. For your little accident, and my trip to the asylum.

International education really is a very good cover-up.

I hope you liked those flowers. I planted them myself.

Legga Più...

Vday

Isang araw sa isang taon, nagmamahal ang bulaklak.
Dumadami ang konsumo ng tsokolate.
Mahaba ang pila sa Motel.
Madami ang kumakain sa mamahaling restaurants.

Lahat ito naganap sa isang araw na hinihintay ko ding dumating ngayong taon.

Nagdaan lahat ang mga bagay na ito sa aking mga mata. Tsokolate at bulaklak. Mga magkasintahang napakatamis ng samahan at nagsusubuan pa ng ulam sa isang sosyal na kainan. Mga sunod-sunod na pasok ng sasakyan sa mga Motel na talaga namang mapapailing ang mga pari at madre na sapagkat malamang ay iilan lamang dito ang may basbas ng matrimonyo ng kasal.

Ano nga ba ang dahilan at hinihintay ko sa araw na ito? Para sa isang taong nag-iisa lang naman sa buhay at walang itinuturing na espesyal na kasama ay isang malaking kahibangan para antayin pa ang araw na ito. It's a big fucking joke, or a fucking big joke, alin man ang mauna sa big at fucking, joke pa din ito.

Mataas din ang paghahangad kong maging maligaya ng lubos sa inaasahan sa araw na ito. Sa paanong paraan ay yun na ang malaking kababalaghan na tinatamasa ko.

Hindi naman laging ganito. Natatandaan ko pa din naman noon ang mga pangyayari.

Planado na ang lahat. Susundo ako dala ang regalong nakaubos ng isang buong araw para lamang makita ko. Kasama naman nito ang tsokolate at bulaklak. Iintayin kang makatapos sa paghahanda mo at pagbibihis na kahit abutin pa ng isang taon ay mananatili pa din akong excited sa paghihintay. Paglabas mo ng kwarto mo ay tila ba ako'y nasabugan ng atomic bomb ng kaligayahan. Napakaganda mo at perpekto ka ngayong araw na ito. Wala na akong hahanapin pa.

Magpupunta sa kung saang mall, manunood ng sine, kakain, magpapalipas oras habang umiinom ng 140 pesos na kape, at magkukuwentuhan ng mga bagay na tayo lang ang nakakaintindi kahit Tagalog din naman ang salita natin. Isang araw na punung-puno ng komersiyalismo.

Matatapos ang buong araw at uuwi tayo na taglay ang kaligayahan natin sa ating mga puso. Mamaalam ako sa iyo sabay mahihiyang manghingi ng isang halik. Halik na mauuwi sa isang gabing punung-puno ng makamundong pagnanasa gamit ang ating mga katawan at mga makakating mga isip.

Masaya sana kung ganun ang sitwasyon ngayon. Pero niloloko ko lang pala ang sarili ko kung umaasa pa akong matutupad ang mga plano ko para sa araw na ito.

Kumpleto ang lahat. Mayroon akong kotseng gagamitin sa pagsundo sa iyo. May bulaklak, tsokolate, pabangong nabanggit mong gusto mong bilhin. May kasama pang sulat at stuff toy. Planado na ang bagay na nakasanayan natin. May sobra pang dinner reservations sa isang sosyal na hotel.

Ikaw na lang ang wala.

Nakakatawa. Para akong sintu-sinto. Nakakatakot sa ganitong antas pero wala akong magagawa. Nakasanayan ko na ito. Ang maghanda kada Valentines.

Ito ang iisang araw sa isang taon na hinihintay ko. Corny, cheesy, baduy, o kung ano pang term ang naiisip mo, sabihin mo lang. Ito na ang araw ko. Wala kang pakialam.

Alam ko naman kung nasaan ka ngayon. Kasama mo ang boyfriend mo sa kung saang pampublikong pasyalan. Siguro kumakain din kayo. Siguro may tsokolate ka din at bulaklak. Siguro nasubukan mo na ang gusto mong pabango na ang boypren mo ang nagbigay.


Ayos lang. Diyan ka na lang. Happy Valentines sayo.

Matutunaw ang tsokolate, malalanta ang bulaklak, mag-e-evaporate ang pabango, at maluluma ang stuff toy.

Pero ang pag-ibig ko? Hindi magbabago.

Sa susunod na taon na lang ulit. Baka sakaling matanggap mo na ang mga inihanda ko para sa iyo.

Legga Più...

Birthday

Isang araw sa buhay natin na nagpapaalala sa atin na may katapusan ang mortal nating katawan dito sa lupa.

Ang nagtatakda ng bilang sa kung saan dapat ay akma na ang ating katayuan sa buhay.

Ang bilang na tagatakda ng panahon ng pag-aasawa.
Ang bilang na nagtatakda ng panahon ng pag-iwas sa bisyo at pag-aalaga sa kalusugan.
Ang bilang na nagtatakda sa pagtigil sa pagtatrabaho at mabigyan ng kaukulang tulong ng gobyerno.

Ang araw na isinilang ka sa mundo.

Sa araw na ito, nagdidiwang ka sa pamamagitan ng paghahanda at pagsasaya. Ito ang araw mo. Ikaw at ang mga kapareho mo ang nagmamay-ari ng buong araw na ito.

Ito ang araw ng iyong kaligayahan.

Subalit para sa akin, ito na ang simula ng pamamaalam.

= = = = = = = = = = = = =

Tinungo ko ang inyong tahanan upang bistahin ka at kamustahin. Araw mo ito. Marahil ito na ang tamang panahon upang mamaalam. Isang mainam na marka ang aking iiwan sa nag-iisang araw mo sa buong taon.

Paalam sa nakaraang samahan. Sa nakalipas na panahon ng kaligayahan at sa alaalang pilit sinasariwa sa araw-araw.

Paalam na.

Pilitin mang ibalik sa dating mapayapang mga oras na tinatamasa natin ang piling ng isa't-isa'y di na magaganap pa.

Wala na ang kaarawan mong pinagsasaluhan natin sa bawat taon.

Wala nang kahulugan ang pagbisita ko sa iyong kaarawan. Isa na lamang ako sa maraming taong sinasalubong mo at pinapapasok upang kumain, bagkus ay hahayaan na lamang makihalubilo sa ibang bisita.

Narito na lamang ako't kasama ng mga kaibigan nating kumakanta na lamang sa videoke habang pinagmamasdan kang maligayang kumakain kasama ang iyong kasintahan. Nababalot ng masasayang tawanan ang kalungkutan ko subalit kailangang gawin ito.

Paalam.

Nawa'y nagustuhan mo ang aking regalo. Alagaan mo ito ng husto. Gaano man ito kasimple, nawa'y sa tuwing makikita mo ito ay maaalala mo ang katauhan ko. Na minsan may isang taong nagbigay sayo ng galak at kasiyahan.

Hindi na ito ang regalong inaasahan mo. Alam kong mula sa iba na ang tunay na regalong makapagbibigay sa iyo ng ligaya.

Ang bigay ko'y isa na lamang bagay na binalot ng papel at maaaring ang pinakahuli mong bubuksan.

Paalam.

Alam kong sa oras na ako'y makauwi, hindi ang tawag ko ang iyong hinihintay. Matatapos na lamang sa isang maligayang araw ng pagdiriwang ang ating nakaraang pag-iibigan.

Dito ko na lamang iiwanan sa iyong kaarawan ang lahat ng aking nararamdaman.

Paalam.

Ngayong kaarawan mo ang magiging paalala ko sa aking sarili na kalimutan ka. Ikaw at ang araw na ito.

Ito ang aking panimula. Magmula ngayon, sa iyong kaarawan hanggang sa kailanman ako abutin ng pamamayapa ng aking isipan, at sisimulan ko na ang paglakad mula sa iyong anino. Maligaya ka na, hindi dahil kaarawan mo, subalit wala na ako sa piling mo.

Matatapos na ang kaarawan mo.

Hanggang sa susunod na kaarawan mo, nawa'y naroon pa din ako, kahit man lang sa alaala mo.

Legga Più...

Lakad Pauna

Your past love and her boyfriend are having the time of their lives.

Ever-so-happy, eternal bliss is what they have in each other's arms. A perfect moment for them and the never-ending damnation for your heart.

You sulk and die almost everyday for the time that they are together. Flashes of your past pass by your eyes every night until you cry yourself to sleep.

What can be so wrong of wishing that they separate and prove yourself to her that you can be the person that she is yearning for?

Perhaps, it is not so wrong.

But wishes can sometimes go over the border and can be fulfilled more than what you wanted. Be careful of what you wished for... as warned by the Wishmaster.

Years go by, you get used to the feeling of being alone and you've decided to let go.

YOU FINALLY LET GO.

She makes you realize that she is the last thing you need in your life right now. She matters the least, and that you practically have no point in placing her in this miserable life of yours.

You face the fact. You find no excuse for her reasons of not loving you anymore and you accept it, whole-heartedly.

You scrap what the two of you had throughout all those years -- good times, sweet moments, and the feeling of being loved and cared for -- as if it was a piece of paper that you crumpled and threw down in the trash bin.

Life is a maniacal villain waiting to gobble your supply of oxygen at any given moment. You can't tell when.

Your ex-girlfriend's boyfriend suddenly vanishes without a trace. She was left behind, without any given reason or closure.

She was perhaps, duped. Tsk tsk tsk.

And she is left with nothing but the darkness of being alone. Thanks to the power of your wish.

You secretly smile from afar.

Would you take her back? Perhaps.

Would you comfort her and tell her that you're there? Possibly, but not quite.

Would you pursue the lost feelings that you've had for her all throughout your life? Maybe.

There is no certainty with all of this thoughts of you and her. As a matter of fact, you are now free.

All you could do is smile. Smile that she is in pain. Smile that she is suffering. Smile that you never-ever be the person that she can run to. You don't need her. She has no place in your heart.

Smile and walk away. Walk away from her. You don't want to be trapped in that feeling you were in, last few years ago.

Yes. The feeling is sweet.

You are free.

Legga Più...

Hang Ten

"Nasan na ba ang lintik na sinturon na yun?" Reklamo ni ermats.

Nakalimutan ko nang nawawala nga pala yun. Dalawang buwan ko nang hindi nagagamit magmula nung naiwan ko ito sa Batangas at nawala.

Hindi na ang ibinigay mo ang suot-suot ko ngayon. Iba na ang ginagamit ko. Hindi na ang itim na leather belt na may tatak na bakas ng paa sa kabilang dulo ang nakapulupot sa aking bewang sa tuwing aalis ako at nakapantalon.

Bago pa man ito nawala ay bakas na dito na gamit na gamit ito at napagluma na din ito ng panahon. Kulubot na ang mga butas at tapyas na ang itim na balat nito.

Natatandaan ko pa ang ligaya na dulot ng regalo mong ito. Matagal na din siya sa akin. Tatlo? Apat na taon? Di ko na din maalala. Ang alam ko lang ay ang pakiramdam ng kasiyahan nung binuklat ko siya mula sa kanyang pagkakabalot. Miski ang okasyon ng pagkakabigay mo nito sa akin ay hindi ko na din matandaan kung ano -- kung birthday ba o pasko, kung monthsary ba yun o kung kailanman. Salamat sa pagbibigay nito at natapos na din ang panahong araw-araw akong naka-garrison belt ng CAT dahil wala akong ibang sinturon.

"Hindi ko na din po nakikita simula nung ipinakita ninyo sa aking nakarolyo dyan galing sa bag ni tatay. Baka nga nadala niya ulit pabalik ng Batangas eh."

Misteryoso ang pagkawala. Hindi ito mahagilap sa maliit na espasyo ng kwarto nila ermats. Kulang na lang itaob na ang silid para lang makita sa sobrang kakahalughog pero wala pa din. Parang nilamon ng mga pader at mga sahig ang naturang sinturon.

"Dito ko lang isinabit sa may kabinet na ito. Baka naman nadala ng pinsan mo? Kahit saan hanapin eh wala!" Banggit ni ermats.

Bakit nga ba pilit pang hinahanap ang wala na. Kunsabagay ano pang saysay ang hanapin ang nandiyan lamang at nakakalat. Isang katangahang maghanap ng nakabuyangyang na bagay na tutuklawin ka na kung ahas man yun.

Nakakapagtaka. Halos wala pang isang linggo ang pagitan ng pagkawala ng sinturon na bigay mo, ganun din naman ang pagkawala mo sa buhay ko. Marahil isa itong senyales. Marahil dapat na akong masanay na wala sa bewang ko ang sinturon na ibinigay mo.

Kunsabagay, nasasanay na nga ako. Ilang buwan na din ang dumadaan na di ko ito ginagamit sa kabila ng araw-araw kong lakad na dapat ay ang sinturon na yun ang suot ko. Wala na ang mahigpit nitong yakap sa aking bewang at ang suporta na natatamo ko galing dito sa tuwing maluwag ang aking pantalon. Di ko man naranasang mahubuan ng pantalon ay hinahanap-hanap ko pa din ang pakiramdam nito. Isa na ngang ritwal ang pagsusuot nito sa araw-araw.

Nakakatuwa ang pangyayari. Nawala ang sinturon at nawala ka din. Gumagamit na ako ng ibang sinturon ngayon. Balik sa garrison belt pero mas classy.

Unti-unti nang nawawala ang kagustuhan kong hanapin pa ang regalong bigay mo. Hahayaan ko na lang siyang kainin ng alikabok at tuluyan nang masira. Wala na akong balak na maisuot pa itong muli at maipulupot sa aking bewang.

Ang tanging iisipin ko na lang sa sinturong iyon ay kung papaanong palaging dumadampi ang malamig na buckle nito sa aking balat, gaya ng kalamigang dulot sa aking damdamin ng pagkawala mo.

"Pabayaan niyo na yun Nay. Okay na po itong gamit ko ngayon. Baka nawala na ng tuloy, wala na tayong magagawa."

Kalimutan na ang sinturon.

Bibili na lang ako ng masisikip na pantalon.

Legga Più...

Wanstik

It's amazing how a single stick of cigarette can conjure images and ideas that remain dormant in your mind for most of the time. It's just like coffee, only made of air molecules that seem like a solidified state since you can see it in puffs and puffs of white mist seeping out your mouth.

And look! I'm in English now! See, it's amazing. How an inactive foreign vocabulary can suddenly awaken due to the Nicotine rush and God-knows-what material is also in that cigarette.

= = = = = = = = = = =

I'm going to be in a state of deep-thinking and analysis for the next days to come. The result will be brutal of course, but it's no biggie. I've psyched myself for the most definite result-- which is failure. Call me pessimistic, but that's all I see. And the blame is on me, for letting all those precious time slip away like a handful of sand sliding between the spaces of my fingers. I've been given an ample, or should I say a humongous amount of time but then again it all went down the toilet. Flushed like a dead fish. The typical "time is gold" does not work for me. I do not believe that that time is such, because I should be freakin' rich right now for having so much time on my hands.

My mom would be disappointed. She was hoping all her prayers would help me get through this ordeal. I've wasted her efforts more than before. I wish she would be okay after the news that I have let her down, and I have let myself down for that matter.

Of all the people in our batch, it seems that I am last fish in the bowl, the one that gets left out. I'd be the first person to die in an Armageddon-like scenario. The first guy to be eaten by whatever monster or beast that attacks the city.

Loserrific.

= = = = = = = = = = =

I've never been too eager to get things done in this point of my life. I've always been the happy-go-lucky person I've always been -- not a care in the world, for as long as I take part in what simple task that I am supposed to give out, it's all cool.

If things require more effort, I'd surely have all the reason in the world not to engage in such things. It's not that I don't want it, there's just this inexplicable force that hinders me from doing anything. All the desire to do them would flicker drastically, just like a busted flourescent light, up until it just dies away.

My life is a big pile of uncertainty. It's quite ironic how I deal with everyday decisions thinking of nothing more than what I should do just to avoid the very same decision that needs immediate deciding.

Pathetic.

= = = = = = = = = = =

TODAY is the day before I take the qualifying exam.

With a knowledge pool that's probably a little less than 20% of what should be more than 100 (which would be all the accumulated knowledge that I've gained if only I decided to study more and blog less), it's pretty much a miracle if I would be writing here the next time, bragging about how I passed the exam.

Everyone else is busy.

But me? Just in my little corner of exile. My mind is floating in the sea of never-ending nothingness.

Blankly staring at the buildings in front of me with my fingers automatically typing these words.

What will happen to me?

I don't know. All I know is that if ever life slaps me at this very moment, with all the bitterness and negativeness that it accumulated over the past years, I wouldn't give a damn. I wouldn't even budge.

That distinct smell and taste of the cigarrete still lingers on in my mouth, my hand, and in my mind.

Smoking is dangerous for your health. But it can sometimes free excess untouched blogging materials inside each of the crevices of your brain.

Have I made any point here? Of course. NOT.

I'll just have to smile the day away.

Loserrific.

Give me some more of that smoke.

Legga Più...

Koleksiyon

Sangkaterba. Nag-uumapaw. Wala na yata siyang pinalampas. Lahat na yata ng klase meron siya. Merong madungis, merong makinis, merong kakaiba, at merong papanoorin mo nang paulit-ulit at ayaw mo nang i-alis ang iyong eyeballs.

Scandalicious ang selpon ni classmate. Walang scandal ang hindi dumadaan sa selpon niya. Tila ba kaibigan niya lahat ng mga mapupusok na tao sa Pilipinas at sa kanya lahat ipinadadala ang bawat kopya ng pagniniip nilang saksi ang bawat lente ng kanilang selpon o videocam.

Minsan nakahiwalay pa ang scandal at porn sa ibang folder. May sariling folder ang Pilipinas.

Kulang pa yata ang 2GB na memory ng selpon niya. Merong may hidden camera, merong may kuha mula sa PoV ng lalake, ng babae, at meron namang gangbangers. Yun na ang pinakamalaking koleksyon ng scandal na nakita ko sa isang selpon.

Hindi na ako magtataka kung ang isa dun sa mga yun ay sa kaniyang ate, sa magulang niya, o kaya syempre ay sa kaniya.

Hindi ko alam ang motibo niya sa pangongolekta pero nakikinabang ako. Masaya ako at kaibigan ko siya. Halos dalawang beses sa isang linggo, merong bago. Yung iba, parang siya pa ang nag-a-upload sa internet.

Saganang-sagana ako sa kamunduhan. Kapag bagot ako sa klase, hihiramin ko lang ang selpon niya.

Kapag alam kong mag-isa lang ako sa bahay sa gabi, ipagpapalit ko pa ang simcard ng selepono niya at ng akin para lang maiuwi ko ang kaniya. May katagalan na din kasing sira ang computer ko at nasa bahay naman nila daddy at mommy ang dvd player. Mahirap na ang magkalat ng di oras.

Pero ang isa lang nakakatuwa(o nakakapagtaka) sa klasmeyt kong ito na ubod ng dami ng koleksyon ng sangkalibugan ng mga tao eh sa CR siya ng babae nagpupunta kapag naiihi siya.

Yan si Zandra. Halos lahat na lang ng lalake sa classroom eh pinagkakainteresan ang kaniyang selepono.

"Zandra, may bago ka ba? Papasa naman oh! Wala ba yung galing sa FEU o kaya sa CEU?"

Mayaman na siya kung maniningil siya sa mga nagpapapasa. Lalo na sakin, parang akin kung ituring ko ang selepono niya. Iba talaga ang tawag ng laman, kahit pang-isang mata lang ang liit ng screen, papatusin pa din.

Nung unang makita ng mga tao ang kanyang selepono, nabigla silang lahat. Kababaeng tao nito eh ang libog-libog. Nangingiti na lang siya sa mga sinasabi sa kanya ng mga tao. Ano nga naman daw ang pakialam nila? Kanya-kanyang trip lang daw.

"Kung sasabihan mo ako ng ganyan, sisiguraduhin mong hindi ko makikita sa cellphone ko ang kalibugan mo. Isa ka nga sa mga malalakas manghiram eh. Tumahimik ka na lang at wag nang makialam." Sabi niya sa isa naming kaklaseng lalake.

Naiisip ko din ang sinasabi sa kanya ng mga tao. Syempre matagal ko na din siyang kilala at hindi naman siya talanding babae na sumusunod sa layaw ng init ng katawan. Matinong babae yang si Zandra. Matalino at may angking likas na kagandahan na simpleng-simple. Medyo boyish ang dating kung minsan pero nananaig ang pusong babae.

"Hay nako, wag mo na akong tanungin ng paulit-ulit dahil di mo din naman maiintindihan."

Kaylangan ko pa yatang lumuhod o maglupasay o kaya eh tumawid sa alambreng kalawangin para lang malaman ang dahilan. Curious lang talaga ako kung bakit ang hilig niyang mangolekta ng ganun tapos bulgar pa sa karamihan.

"Nanonood ka ba ng mga ganyan? Anong ginagawa mo habang nanonood ka, KUNG nanonood ka lang naman."

"Minsan, pinanonood ko lang sila ng wala lang, parang normal act of human nature. Walang malisya. Nakakatawa nga sila minsan kung gaano sila nagiging tanga sa mga ginawa nila. Minsan pag bored ako, nagma-masturbate ako."

"Putangina, hindi nga?"

"Tangina ka, naniwala ka namang ungas ka. Kung totoo man yun, hindi ka makikinabang sa kalibugan ko. Hanggang cellphone ko lang ang pwede mong galawin!"

Alam ko naman na di siya seryoso sa mga sinabi niya pero nakakapanlaki pa din ng mata. Sana lang malaman ko ang tunay na dahilan.

Malapit na din ang birthday niya, magpapainom yun malamang. Siguro sa pagkakataong yun, malalaman ko ang dahilan. Iha-hot seat ko na lang o kahit ano pa mang torture methods ang pwede para lang malaman ko ang misteryo sa kabila ng kolekisyon niya.

Tama. Aabangan ko yun sa panahong iyon...

Legga Più...

Araw : Lunes

Naalala mo ba yung kanta ni Imelda Papin na Isang Linggong Pag-ibig?

Imelda Papin
Isang Linggong Pag-ibig

Lunes
Nang tayo'y magkakilala
Martes
Nang tayo'y muling nagkita
Miyerkules
Nagtapat ka ng yong pag-ibig
Huwebes
Ay inibig din kita
Biyernes
Ay puno ng pagmamahalan
Mga puso natin ay sadyang nag-aawitan
Sabado
Tayo'y biglang nagkatampuhan
At pagsapit ng linggo giliw ako'y iyong iniwan

Refrain:

O kay bilis ng iyong pagdating
Pag-alis mo'y sadyang kay bilis din
Natulog akong ikaw ang kapiling
Ngunit wala ka nang ako'y gumising

O kay bilis ng iyong pagdating
Pagalis mo'y sadyang kay bilis din
Ang pagsinta mo na sadyang kay sarap
Sa isang iglap lang nawala ring lahat

May sarili din akong karanasan ukol sa awiting yan. Marahil sadyang gayon na lamang ang paghamon ng pag-ibig sa akin. Tine-testing niya ang aking katatagan at ang kakayanan kong gumawa ng mainam na desisyon.

:Lunes:

Naglalakad ako patungo sa tindahan ni Aling Pinas, nagbibilang ako ng barya at nakatingin sa palad ko. Pagtingin ko tapat ng tindahan ni Aling P., nakita kong may kotseng nakaparada at nagbababa ng gamit. Kotse ni Mrs. Mendoza yun. Mukhang galing abroad, madaming balik-bayan boxes. Nakabalik na pala sila sa neighborhood.

Papalapit ako sa tindahan ng makita kong may palabas ng bahay. Dalaga, mga nasa 20 hanggang 23 anyos ang edad. May katangkaran, mga hanggang ilong siguro ako. Maputi, medyo chinita at long black hair. 10/10 ang rating ng mukha. Commercial model yata.

Lumapit siya sa tindahan at ako naman eh napatitig sa kanya. Target sighted ika nga ng piloto ng mga fighter planes. Di ko namalayang tinatanong na pala ako ni ate kung ano ang bibilhin ko.

Target locked.

Palapit siya sa akin, at ako naman eh nakatingin lang sa kanya. Subject is approaching fast. Ang tangkad. Nakatingala ako ng bahagya.

Ngumiti naman siya at nagsabi ng "Hi". Di karaniwan para sa mga babae pero nakinabang ako ng husto sa bati niyang yun. Napawi ang gutom ko at parang gusto ko na lamang makipagbatian (greet) sa kanya buong araw. Daig pa ang Koko Krunch sa linamnam ng kanyang mga pabati.

At ang kanyang ngiti, daig ang models ng Close-up at Colgate. Sensodyne yata ang toothpaste niya, pambigtaym. Ngayon lang ako nakakita ng ganun kagandang ngiti. Lalo akong nabusog. Nasusuka na ako sa kabusugan ko sa kanya.

Anxiety attack yata. Ewan ko. Di naman pangmahirap ang ganoong disorder. Ang kapal kong magsabi kung anong nararamdaman ko.

Nasa harapan ko na siya.

Natauhan ako sa pagkakasabi niya ng hi sa akin at ako eh utal na nagreply din naman ng hello. Pero syempre nakangiti ako.

"Ate, 20 pesos of Chocnut please!"

Slang ang accent. Siya yung balik-bayan. Anak siguro ni Mrs. Mendoza. Di ko akalain na ganun ka-friendly ang anak ng minsan nang nanghabol sa akin ng talak nung nangupit ako mangga sa puno nila. Isa pa eh di naman kagandahan si Mrs. Mendoza. Sana lang hindi ito anak o kaya naman eh ampon lang niya. Mahirap magkaroon ng kalahing ma-swanget.

Nakatitig lang ako sa kanya habang inaantay niya yung Chocnut. Napatingin siya sa akin sabay smile ulit. Syempre smile din ako.

*SMALL TALK*

"So, from what street are you?"

Nabigla ako. Di ako sanay tanungin ng ganoon ng isang babaeng maganda. Lalo pa't ingles.

Tumuro na lang ako sa direksyon ng bahay namin, sabay sabi ng "I'm from over there! Just beyond the curve."

Para akong tanga. Praktisado naman ako sa ingles at marami akong baon pero parang di ko kakayaning makipagusap sa ganito kagandang babae ng ingles. Ganun pala ang nabibighani. I was swept off my ass.

"Haha, really? You're from the Yakal street huh? I'm Diane, nice to meet you..."

"Oh, Sancho."

"Haha, nice name. Nice to meet you Sancho."

"Yes. Thank you. So is your name. Like a goddess."

"Haha, really now? Well, I have to go inside. Hope to see you again. Want some Chocnuts? I've missed them a lot eversince I went to Australia. These are my favorite."

"Oh, thank you! I think I will get only one. Thank you again!"

"Haha, you talk funny. Well anyway, see you around Sancho!"

Inihatid ko na lang siya ng tingin ko papunta sa bahay niya. Pumusta pa ako sa sarili ko na kapag lumingon siya sa akin, magiging close kame at maaaring maging magkasintahan na din.

*Pag-ibig sa unang sipat*

Tinatawag na pala ako ni ate Emy, binulyawan pa ako at nagulat sa pagkakatawag niya. Kung ano daw ba ang bibilhin ko. Napalingon ako ng di oras. Pagtingin ko sa gate ng bahay nila, di ko na siya nakita. Bwisit ka ate Emy. Sumpain ka.

Ang hindi ko alam eh lumingon pala siya sa akin nung mga panahong yon. Paano ko nalaman? Wala, nagpi-feeling lang ako. Sana nga lumingon din siya sa akin sa mga panahong yon. Destiny awaits.

"Ate, dalawang Yakisoba Chicken. Sino ba yung si Diane ate? Kilala mo ba yun?"

"Pamangkin ni Mrs. Mendoza yun. Anak nung kapatid sa isteyts. Kababalik lang ngayon dito niyan. Ang gandang bata na pala."

"Ows? Talaga? Kelan ba sila nakatira dito?"

"Matagal na din. Wala pa kayo dito nun. Bata pa lang yan eh umalis na sila. Bakit type mo? Ulol, di ka papasa diyan, bigtime yan. Tignan mo nga ang damit mo, sandong butas-butas pa. Di ka na nahiya."

Oo nga pala, butas-butas nga pala ang sando ko. Nakakahiya nga naman. Di ko man lang namalayan. Ang lakas ng dating ni Diane, sa kanya lang nakatutok ang kaisipan ko. Di ko na inisip kung mabaho ba ang hininga ko o kung may muta pa ako. Basta sumagot lang ako sa tanong niya.

"Ate Emy naman, hindi ko kailangan ng judicatory opinion ninyo. Sapat na ang chismosa skills nyo para sa akin, wag nyo nang dagdagan pa ng komento saken! Sus ka!"

"Leche ka, ito na ang Yakisoba mong bata ka. Umuwi ka na!"

"Sukli ko!"

Maganda ang panimula ng araw kong ito. Salamat Lunes, isa kang biyaya sa linggo kong punung-puno ng kabagutan at katamaran. Mayroong bagong bukas na naghihintay para sa akin. Sana'y makilala kita ng lubos Diane. Salamat sa Chocnuts.

Legga Più...

Fennytense

Narito nanaman ako, nakakaalala ng mga bagay-bagay na iisa ang tema, iisa ang kwento, iisa at paulit-ulit. Nakakasawa na.

Mula nung isang taon, hanggang ngayon, nagpepenitensya pa din ako.

Matagal nang tapos ang mahal na araw, nabuhay nang muli si Kristo, pero eto pa din ako at di maiwasang parusahan ang sarili ko sa mga bagay na nagawa ko't pilit na pinagsisisihan.

At mas malala pa dito ay ang mga bagay na hindi ko ginawa.

Paulit-ulit ang hagupit sa mga pagkakataong gusto kitang kalimutan. Gusto kong mag-move on, ika nga ng mga eksperto. Gusto kong maging maligaya nang wala ka. Gusto kong kalimutan ang mga bagay na binabanggit mo sa akin, at mga mga bagay na nakikita ko.

Magteteks ka nanaman. Mamaya niyan, mapuputol nanaman ang usapan ninyo at hindi niya papansinin ang walang kwenta mong kadramahan tungkol sa inyong dalawa. Gusto mo ba talaga siyang i-text?

*Ngayon lang ito. Bukas hindi ko na siya ite-text*

Araw-araw namang may bukas. Araw-araw mo ding kinakain ang sinasabi mo.

*Basta, magte-text ako.*

Ako: Kamusta ka na?
Eto ok lng.
Ako: Kamusta ka naman? Anong meron sayo?
Wala, bc p dn nmn. Sa work.
Ako: Aaah. Kamusta na kayo ni Paulo?
Haha, bat k nangamsta bgla?
Ako: Wala naman, naisipan ko lang. Di ka naman kasi nagkukwento.
Hehe, yaan mo magkkwn2 dn ak mnsn. My new nga pala kmi pics s Fster. Chek m n lng dn.
Ako: Haha, ganun? Sige sige,check ko na lang.

Ayaw ko pero gusto ko. Nilalabanan ng mga daliri kong i-type ang profile mo dun. Mukhang karimarimarim ang makikita ko. Mas matindi pa sa pinagsamang scandal ni Lolit Solis at Madame Auring. Sabagay, kaya ko pang indahin yun kung sakaling sila nga.


Pero ang litrato mong may kasamang iba? Hindi ko ata kakayanin. Mukhang matitigilan ako't magiging bato sa loob ng ilang minuto habang nakadikit ang mata ko't pinagmamasadan ang mukha mong maligaya sa piling niya.

Pinag-isipan ko kung ano ba ang papasukin kong ito. Sanay ako na nakikita kang mag-isa sa mga litrato mo sa Internet. Maligaya ako bago pa man naging kayo dahil ikaw lang ang nakikita ko sa profile mo.

At narito na ang panahon ng kasakitan. Dumating na ang panahon na kayo nang dalawa ang makikita ko diyan.

Labanan mo ang kagustuhan ko, mahal kong mga daliri. Ipihit mo ang mouse papunta sa kanang-itaas ng screen at i-click ito. Yung letrang X. Bilis!!!

Haaay, ayan na nga ba. Isang malupit na hagupit ang bumalot sa akin. Parang bungkos ng patpat ng kawayan na tumama sa sugatan kong likuran. Parang mainit na pakiramdam ng semento na puro maliliit na bato ang tumutusok sa aking paanan. Parang matinding sinag nang araw sa aking balat.

Parang isang tinik na korona sa aking ulo. Parang isang mabigat na krus sa aking balikat.

Ang OA ko naman. Picture nyo lang namang dalawa ito. Sus, para akong tanga dito. Pupunta ako dito tapos ito ang mararamdaman ko. How estoofid. I can handle this. Konting breathing procedures lang eh okay na ako.

*Teka, marami pang iba...*

Hayaan mo na nga yan. I-close mo na. Sapat na ang primary photo para tanggalin ang lahat ng kagustuhan mong mabuhay. Wag mo nang patayin ang sarili mo nang paulit-ulit sa pagtingin pa sa ibang litrato.

*Saglit lang naman ito*

Bahala ka. Ginusto mo yan. Kung ano man ang makikita mo diyan, dapat tanggap mo. Alam mo naman kung papaano magmahal ang babaeng yan. Sa litrato pa lang malalaman mo nang mahal niya ang tao. Camwhore pa man din siya.

*Ang sweet naman ninyong dalawa. Parang tayo lang noon. Dapat kasi, ako pa ang nandito ngayon at hindi itong lalaking ito. Pero wala naman akong magagawa. Mas mabuti siyang tao kumpara sa akin. Respeto na lamang para sa mga ginawa niya para sa iyo. Andami nyo na din kasing napagsamahan eh. Kung lumaban lang ako. Kung pinaglaban ko lang ang nararamdaman ko nung nagkakalabuan tayo. Kung nagsikap lang sana ako. Kung kumilos na lang kaagad sana ako.*

Sabi sayo masakit eh. Sige lang, umiyak ka lang. Andami-dami mong reklamo. Ambigat tuloy ng sakit na dinadanas mo. Lagi ka na lang nagkakaganyan.

Hanggang kelan ka ba magpepenitensya?

Penitensya. Isang bagay na ginagawa ng makasalanang tao upang makabawi sa kasalanan niya.

Hindi pala ito ang tamang kahulugan ng ginagawa ko sa sarili ko. Marahil sa maliit na paraan, penitensiya ito. Pagbabayad ng kasalanan sa pamamagitan ng pagpapahirap sa sarili.

Masochista ata ang tamang term. Nagugustuhan mong nasasaktan ka. Naadik ka sa pakiramdam ng sakit. Gustong lagi itong nararanasan.

Nagugustuhan mo ang pakiramdam na makiusisa sa kabila nang mga bagay na di mo naman kakayanin.

Masaya ka sa kanya. Nasasaktan ako sa tumatambad sa akin.

Mabigat ang patak ng luha. Parang pagpapako ng paa't kamay ko nang nakadipa. Nararamdaman ko ang bawat pagbaon ng pako sa bawat paglipat ng pahina ng inyong litrato.

Masakit.

Pero gusto ko ang sakit dahil sa kabila nito, naroon ang kaligayahan mong dulot ng iba.

Legga Più...

Hamog

Maaga kang nagising kanina. Di hamak na mas maaga sa normal mong paggising. Hindi ka sanay at masakit ang ulo mo. Pinilit mong ibalik ang mapayapa mong pagkakahimbing. Hindi na rin bumalik ang iyong antok.

Nakaramdam ka ng kakaibang lamig sa paligid. Bumangon ka upang tignan ang ingay na naririnig mo sa labas.

Umuulan pala. Mukhang magdamag nang basang-basa ang paligid. Nanghinayang ka dahil hindi mo maitutuloy ang iyong morning jogging session. Mahirap tumakbo ng may dalang payong.

Bumalik ka sa iyong higaan at dinama ang init ng kama. Tinitigan mo ang kisame. Pilit mong isinasaisip ang panaginip na kanina'y kay linaw sa iyong alaala. Hindi mo na maalala. Kaylangan mo ng brain vitamins at maraming mani para mas madali na lang sa susunod na pagkakataon.

Ilang sandali pa'y bumangon ka na. Tumungo sa banyo't naghilamos, umihi, at nagtungo sa tapat ng bintana sa salas.

Habang papalapit sa bintana ay napansin mong makapal nanaman ang hamog sa paligid. Kaya naman pala malamig, naririto nanaman ang hamog na nagpapa-alaala sa iyo ng mga nakaraan. Hindi lamang lamig sa balat ngunit lamig sa kalooban ang iyong nadarama.

Umupo ka sa tapat ng iyong computer at binuksan ito. Habang naghihintay na mag-load ay kinuha mo ang iyong celphone. Walang ni isang mensahe mula sa kahit na sino. Isang katunayan ng malungkot mong buhay na kakabit mo na simula nung lumisan siya.

Mainam na din yun. Alam mong nararapat siyang mawala sa kabila ng kahirapan mong bumitaw.

Binuksan mo ang music player ng iyong computer. Nag-search ka ng kanta at isinalang mo si Ne-yo.

Go on Girl kaagad ang pinili mong kanta. Nilakasan ang volume at tumitig sa labas. Nakakarelate ka sa kantang ito. Sumagi nanaman ang isipan ng nakaraan habang pinagmamasadan mo ang makapal na hamog sa labas at tinititignan ang patak ng ulan sa bintana.

Lumilikha ang hamog ng kakaibang pigura sa hangin. Parang telebisyon ang nakikita mo't malinaw na malinaw ang lahat ng nangyayare.

Masaya ang tawanan ninyo at paghahabulan sa damuhan habang ninanamnam ang lamig na dulot ng hamog sa parke. Kitang-kita mo kung paanong sa mga panahong iyon ay perpekto ang lahat at alam mong siya na ang makakasama mo sa kama kada magigising ka sa umaga.

Pero hindi pala.

Naipakita din sa iyo ng hamog kung papaano niya masigasig na hinahalikan ang iyong best friend. Habang papalapit ka sa kanilang dalawa'y naaninag mo na ang kanilang pigura. Magkayakap at matindi ang pakikipagespadahan ng dila sa isa't-isa.

Nanaig sa iyo ang pusong mamon. Matapos ang pangyayare ay ni hindi ka man lamang naghanap ng paliwanag sa kahit na kanino sa kanilang dalawa.

Tahimik mo itong pinalampas na parang mga paa mong natatapakan sa MRT. Alam mong masakit subalit wala kang ibang nagagawa kundi magpatawad lamang.

Hindi iisang beses na naipakita sayo ng makapal na hamog ang ganitong klase ng kalokohan. May ilang ulit na. Sa best friend mo. Sa kaklase mo. Marahil sa kapatid mo na din. Subalit nariyan ka, nanonood lamang sa di kalayuan, sa piling ng malamig na hamog na nakapaligid sa inyo.

Tangina n'yo, get a room bitches. Sabi ng isipan mo.

Mapapatawad pa din kita. Alam kong wala ako madalas para sayo kaya ganyan ka. Sabi ng puso mo.

Tanginang hamog yan, ano bang meron diyan at sobrang nakakapagpalibog ng sinisinta mo. Lahat na ay kinalantari. Di kaya sobrang gago lang talaga ng babaeng ito kaya ganyan na lang ang kati sa kanyang mga dila? Sabi ng isipan mo.

Hindi na umimik ang puso mo. Marahil tama ang isipan mo.

Natapos na ang kanta ni Ne-yo. Natigil na din pala ang ulan na kanina pang pumapatak. Mahamog pa din sa labas.

Daglian mong kinuha ang jogging pants mo at ang rubber shoes. Tama na ang pagtitig sa hamog.

Tatakbo ka na sa labas at haharapin ang buhay mong mas malabo pa sa mahamog na daanan.

Legga Più...

Letter Go

*Nakakapagod umakyat sa tuktok.*

Kung bakit ba naman kasi nasira pa ang hinayupak na elevator na ito. Di sana dapat nandun na ako sa rooftop at hindi pa ako napagod. Bakit kasi ngayon pa. Kung kailan nakapagpasya na ako.

*Oo nga. Bakit nga naman ngayon pa. Ang hirap akyatin mula sa twentieth floor ang thirty-fifth floor*

Para akong boss na kontrabida sa isang Pilipinong action film. Yun bang kalmadong-kalmadong nagbabasa ng diyaryo pagkatapos ay bigla na lamang manlalaki ang mata, mapapamura ng malutong, o kaya ay masasamid sa kape sa nabasang balita sa pagkakapatay ng tauhan niya, pagkakahuli ng iligal na negosyo, o di kaya naman eh ang pagkakahuli sa kanya ng media tungkol sa sangkatutak niyang kalaguyo.

Parang ganito ang reaksiyon ko matapos kong mabasa ang nilalaman ng sulat mo.

Ang baduy no? Talagang sumulat ka pa. Sa kabila ng makabagong teknolohiya ngayon at maaari mo naman akong mabigyan ng mensahe sa Friendster, Multiply, Facebook, o kaya eh MySpace kapag sosyal ka eh hindi mo pa ginawa. Kailangan talagang ilagay pa ang mensahe sa isang bagay na maaari kong hawakan habang binabasa ko at walang kalakip na radiation di gaya monitor ng computer. Sa isang bagay na maaari ko din namang punitin o kaya'y itapon sa anumang oras, gaya ng pagdelete ng e-mail o text message sa inbox.

Hindi nga naman kasi mainam kung masusuntok ko na lamang bigla ang monitor sa sobrang kasamaan ng pakiramdam ko.




*Ayan, malapit na akong makarating. Twenty-seventh floor na.*




Pero hindi ganun ang ginawa mo. Kailangan talagang nakasobre at nakasulat-kamay mong maliliit ang bawat titik na madalas ko na ding nababasa sa mga notes mo noon. Ang ganda-ganda pa ng card na ibinigay mo sa akin. Hallmark ang tatak. Pero sa kabila ng ikinaganda ng mensahe nito mula sa designer, at sa mga makulay na border at mabangong envelope, hindi ko nagustuhan ang nilalaman nitong mensahe.

"I am with someone now. I hope you can understand. I've waited but it just wasn't enough. Up until the last moment, I've waited. I deserve to be happy with someone else..."

Yun na lamang ang mga nabasa kong kataga sa sulat na ibinigay mo sa akin. Ang iba'y parang mga jumbled letters na lamang sa Scrabble. Yung iba parang characters na lang ng ASCII.

"WAIOadwoidahwdoahhhad9eguaeiiaw.... alkwdjaIOIasdlkajwdklawjdalakjwgoogooahwjuwh..."

Wala akong maintindihan. Itinatakwil ng isipan ko ang bawat katagang nababasa ko sa sulat na hawak ko.

"Good---bye. I... hope you ...can find your... own happiness--- too..."

Nilabanan ko ang pagdidilim ng aking paningin. Ipinilit ko ang pagpasok ng oxygen sa aking mga baga. Akala ko sanay na ako sa ganitong mga tagpo. Madalas naman akong magbasa ng mga nobela ng kasawian. Akala ko sanay na ako sa nabasa kong iyon. Daig ko pa ang nakinig ng Gloomy Sunday na kanta.



*Whew! Konti na lang! Twenty-eighth floor na ako! Bakit kasi ang lalaki ng baitang ng building namin. Parang tanga ang architect nito, o kung sino mang henyo ang tumira ng hagdan. Di angkop sa tamad kong mga paa.*




Iba pala kapag ikaw ang bida sa sarili mong kwento ng kasawian. Mabigat sa dibdib. Mahirap huminga. Para kang nasa outer space. Lumulutang ang katawan mo kahit mabigat ang dibdib mo at hindi ka makahinga dahil sa walang oxygen.

Sinikap kong isalba ang sarili ko mula sa kawalang-malay. Pero hindi ko ito nagawa. Araw-araw kong binabasa ang sulat na ito. At sa araw-araw na yun, nawawala ako sa aking sarili. Hindi ko makita ang aking dating ako. Nawalan na ng malay ang aking kaisipan. Auto-pilot mode. Pumapasok ako sa trabaho at namamalayan ko na lang na katapusan na ng araw. Hindi ko maipaliwanag sa aking sarili kung papaano ako nakakaraos sa araw-araw sa kabigatan ng mga katagang nabasa ko mula sa iyong mga sulat. Kung papaano ako sinisipa ng katotohanan sa aking mukha. Kung papaano ang masakit na pananampal ng mga salitang "KUNG, SANA, LANG, BINIGYAN, KITA, NG, at HALAGA". At ang buhat-araw na suntok ng mga salitang "PAALAM".

Kung papaanong nagkaganito ang nilalaman ng sulat mo ay hindi na mahalaga. Wakas na ng lahat. Hindi na ako aasa pa sa ikalawang beses. Titingin na lamang ako ng derecho at ngingiti ng may pagkukubli sa sakit ng sulat na ibinigay mo.

Ako ang depinisyon ng salitang TANGA. Walang duda.Dadaanin natin sa ngiti yan. Dyan ako magaling eh. Pero di naman nila alam ang totoo. Kayang-kaya kong magkubli, gaya ng kakayanan kong maging tanga para sa ating dalawa. Magaling ako sa ganun eh, magpakatanga.



*Pawis na pawis na ako. Gusto ko nang magpahangin.*


Narating ko na ang rooftop. Walang tao. Mababa lamang ang mga bakod. Madaling akyatin.

Sinipat ko ang langit. Nakikiramay siya, hindi mainit ang kanyang sinag. Hindi ako masisilaw sa pagtitig sa kaniya habang bumubulusok ako paibaba.

Hindi na ako nagdalawang-isip. Ngayon na ang panahon. Wala nang atrasan.

Gaya ng mga kontrabida sa pinoy action films, namamatay sila sa malagim na paraan.

Ganito pala kasarap ang pakiramdam ng nakalutang at wala sa outer space. Magaan ang pakiramdam. Walang na ang bigat sa aking dibdib. Ang ganda ng kalangitan habang nararamdaman ko ang hangin sa aking likuran. Damang-dama ko ang hangin sa aking likuran. Nakikita ko ang mga ngiti mo sa kalangitan habang tinititigan ko ito.

Hawak ko ang iyong sulat sa aking mga kamay. Sana hindi ko ito mabitawan sa aking pagbasak.

Legga Più...

Hugas Bigas

It's unfair how life treats us in a way. But of course that statement is just a normal part of a person's life as a creature with emotion. It's as cliché as it can get.

It has been heck of a ride for my emotional life as far as I am concerned. I certainly did not opt for it to happen.

I don't like the things that are happening right now. And I've been in a situation where I have been disliked, hated, and smacked with the reality of my mistakes.

So much for being comical.

I am hated for putting up the decision to which there is less thought put into place and a lot of impulsive forces that have prevailed.

And so once again, I search for a time machine in order to place me back and withdraw all of my false acts.

Back to the night that I chose a blurry and unsure place on someone's heart over a friendship that could probably be better.

Better than being hated for messing up things.

I could've just settled for a a special place somewhere on the relationship than being on this spot, unsure and disliked.

It's kind of scary if you are against someone with that much power on their hands. You fear that sometime in your life, you are to blame for everything that went wrong between those two people, and that you are to pay. And no one can save you.

You've been accused with stealing and destroying a precious thing between two people where in fact all you want to do is make someone happy and secure, and safe, that you are the reason that the person should be contented.

It's not part of what I wanted but it's there. Even if my deeds are pure and good, they'd put malice into it because I appeared out of nowhere and took part in something that I shouldn't have.

I don't like it if people hates me. As much as possible, I want to settle things so that it's going to be all well.

But in this case, there nothing to settle. There is nothing to talk about. The only way for this to end is that if I stay away.

Which is what I should have done at the start.

I'd like to point the finger at me, the one responsible for the hatred of a person to another.

I could've taken another path.

And maybe somewhere in time, things are a lot better. I am not getting affected by what other people are saying and doing, and that there is no reason for me to deny what I feel.

Sometimes, shutting up and being a hypocrite can be of better effect to everything else around you.

At least everyone thinks that what's happening is okay, that nothing is wrong.

Well, it isn't. And I don't like it. Not one bit.

I'll just let things pass and hopefully there is still a good friendship waiting for me at the end.

Legga Più...

Alon

Alon by Mariano

pabugso-bugso
maindayog sa karagatan
ng ating pag-ibig
madalas mapaglaro
at dinadama ang dalampasigan
ng bawat isa

papalayo, papalapit
paulit-ulit ang tema
pabalik-balik
minsa'y dumadagsa
minsa'y payapa

isang daluyong
na bagkus na lamang dadating
at walang ni isa mang
hudyat ng paglisan
pasugod at walang habas
ang dagsa ng kalamigan

nilulunod ako
ng walang hanggang
pagragasa ng mga alon
sa bawat hampas nito
sa aking puso

at sa bawat pagdagsa
at paglagunos nila
ay natutunan ko nang manlaban
sa paglalaro niya sa akin
at sa bawat isang hagupit niya

malamig at papalayo
ako'y di na matatangay
ang mga alon
na iyong inihahampas
sa akin

Legga Più...